Hoge Nood!

Het is stil.

De Lockdown.

Alles is dicht.

Geen wc’s.

Buiten. Het is donker.

Wat zou ik graag weer schrijven. Over de stad.

In een café.

Naar gesprekken luisteren.

Reflecteren.

Zeker, ik kan thee drinken op een bankje. En de laptop schuin op mijn knieën zetten.

Maar de bankjes zijn meestal vies.

Vol vogelpoep. Of kauwgom.

En nat. 

Van de regen. 

En.

Plassen.

Er zijn te weinig plekjes waar je je even kan terugtrekken.

Als vrouw.

Openbare wc’s zijn er al helemaal niet.

Gelukkig is er nog wel de plastuit.

Zo’n raar plastic ding.

Waarmee je staand kan plassen.

Je steekt de tuit in je broek en hup, plassen maar.

Maar ja. 

Dan komt er ineens een wandelaar aan.

En die ziet jou. 

Dan denk ik toch…

Pff.

Ik heb met het idee rondgelopen een bakfiets te huren en daar een mobiele toilet op te zetten.

Voor de wandelaars.

Maar ik vrees dat dat ding toch wat te zwaar voor mij is.

Hoe los ik dit probleem dan op?

Waar zijn de openbare toiletten in Nederland?

Wildplassen is toch verboden?

Dan stuit ik ineens op een app. 

’HogeNood’ heet die app. 

Jee.

Dat ziet er goed uit!

Een app voor de hoge nood.

Wc’s in kaart gebracht.

Met de prijs, de openingstijden en het adres erbij.

Wow!

Dat is precies wat ik nodig heb.

Ik download de app.

En besluit het meteen te proberen.

Het is vroeg in de ochtend.

Ik kijk waar de wc’s zich bevinden. 

Op het kaartje.

De bibliotheek.

Die is het dichtst bij.

Maar helaas.

Ik zie dat die pas om tien uur opengaat.

Hm. 

Het is nu half acht.

Dat wordt ‘m niet.

Dan maar opzoek naar een andere wc. 

De begraafplaats. 

Klik.

Maar.

Helaas.

Pas om negen uur open.

Anne en Max. 

Een café in de Fahrenheitstraat. 

Om acht uur open. 

Ja!

Bingo.

Dat is ‘m.

Daar kan ik naar toe.

Ik wacht tot het acht uur is en ga dan op pad.

Aangekomen bij Anne en Max loop ik naar binnen. Er zijn nog geen klanten.

Ik vraag of ik naar de wc mag. Het voelt wel een beetje raar om naar de wc te vragen en niks te drinken te bestellen.

“Jazeker,” zegt de vriendelijke man die de eigenaar blijkt te zijn. Hij reageert heel gewoon.

En dan vertel ik hem over de app ‘Hoge Nood’.

Hij knikt met zijn hoofd. Hij weet waar ik het over heb.

“Mijn vader heeft parkinson,” zegt hij. “En die moet de hele tijd naar de wc.”

Hij pakt een doekje.

“Ik kwam laatst in Rotterdam iemand tegen die mij over de app vertelde. Ik vond dat zo’n mooie gedachte dat ik mijn café direct heb aangemeld.”

“Wil je dat ik ook een drankje neem als ik naar de wc ga?”, vraag ik hem.

“Nee hoor,” zegt hij.

“Dat hoeft niet. Daar doe ik het niet voor.”

“Goh, wat sympathiek,” zeg ik.

“Ik ga de volgende keer meteen een drankje bij je bestellen hoor,”zeg ik lachend.

En dan loop ik het café uit.

Mijn tweede doel is de bibliotheek. Ook in de Fahrenheitstraat.

Daar staat een jonge vrouw achter de balie. Ik vraag haar of ik naar de wc mag.

Ze knikt beamend met haar hoofd.

Dan vertel ik haar over de app.

“O,” zegt ze,”mensen kunnen hier sowieso naar de wc hoor!”

Omdat ik nog meer te doen heb moet ik naar huis.

Maar mijn zoektocht zal hier zeker niet ophouden. 

Op een raam staat een gedicht:

Reikt de invloed van een gedicht
zo ver dat iemand ergens te laat komt
omdat hij het net heeft gelezen?

Mooi gedicht.

4 reacties op “Hoge Nood!”

  1. Hoge nood, ik ken dat ook al ben ik een man.
    Loop je door de stad, nergens kan ik het kwijt.
    Dan maar gauw in de auto om buiten de stad iets te zoeken.
    Niets te vinden, dan maar langs de vluchtstrook stoppen.
    Met dat ik stop stopt een agent achter mij.
    Ik zeg “ik betaal liever een bekeuring dan dat in mijn doe”
    Hij zegt, rij gauw maar door.
    Toch wel aardig van die agent.

    Zomaar een automobilist

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.

Discover more from Wandel door de straten van Den Haag

Subscribe now to keep reading and get access to the full archive.

Continue reading