Rivierenbuurt-Noord, een verborgen wijkje

Ik was al langer van plan om een keer naar het wijkje Rivierenbuurt-Noord te lopen. Maar op de een of andere manier kwam het er maar niet van.

Gelukkig vandaag wel. 

Ik zit in de tram naar het station. Het is niet druk dus ik kan genoeg afstand bewaren tot mijn mede-reizigers. 

Maar dan stappen er ineens vier controleurs naar binnen. En gaan pontificaal voor mij staan.

Ik kijk argwanend naar deze ongewenste groepsvorming. Vlakbij mij.

De vrouw die het dichtst bij mij staat laat nonchalant haar elleboog op de leuning van mijn stoel rusten. Haar elleboog en mijn hoofd zijn dan ineens nog maar dertig centimeter van elkaar verwijderd. Ik draai mijn hoofd om en kijk haar aan. Ze kijkt terug. Ze lijkt te denken: heb jij wel je kaartje betaald?

Ik draai mijn hoofd snel weer terug. En houdt mijn OV-chipkaart duidelijk in mijn rechterhand omhoog. Klaar om hem aan haar te laten zien als ze dat wil.

Maar haar nabijheid schrikt mij af.

“U staat wel erg dichtbij,” poog ik voorzichtig.

“Nou, u kunt daar op die andere stoel gaan zitten,” zegt de vrouw wat bozig tegen mij.

Ik kijk haar verbluft aan. Ze beweegt geen centimeter.

Dan besluit ik maar om op de stoel tegenover de mijne te gaan zitten.

“Ziet u wel,” zegt ze nu. “Nou is er meer afstand.”

Ondertussen naderen andere reizigers omdat ze er uit moeten.

Er staan nu zes mensen naast mij. Zoveel nabije groepsvorming heb ik in maanden niet meer meegemaakt.

Ik moet er uit maar weiger langs deze groep te gaan.

Ik wacht tot ze allen de tram hebben verlaten en schiet dan naar buiten.

Opgelucht haal ik adem en doe mijn mondkapje af.

Via het busstation loop ik naar het Prins Bernhard viaduct.

Op het viaduct steek ik de weg over. Daar kan ik alle treinen zien die Den Haag binnenkomen en verlaten.

Aan de overkant van de weg is een poortje naar de wijk waar ik naar toe wil. 

Na de drukte van de weg, het station, de treinen en de bussen is het hier een verademing. In dit wijkje naast het spoor. Het is rustig en er is best veel groen.

Ik kijk om mij heen. Vreemd dat ik hier nog nooit ben geweest. Het ligt een beetje verscholen. Tussen het conservatorium, station en de A12 in.

Er lopen niet veel mensen. 

Het valt mij op dat er veel openbare sportmogelijkheden zijn voor de buurt. 

Zoals een echt basketbalveld. 

Een kabelbaan. 

En mogelijkheden om te wandelen. 

Ook is er een parkje. Het van Goghparkje.

Er staan daar vreemde objecten.

Ik loop naar een van die objecten toe.

Hé, is dat niet…?

Verdraaid, ik kijk nog eens goed, dit is een draaitafel.

Ik druk een knopje in. En jawel, ineens hoor ik knetterharde muziek uit de speaker komen.

Wat origineel!

Ik loop verder. 

Ergens op de stoep staat een bal van mozaïek met een afbeelding van van Gogh. Deze buurt heeft kennelijk iets met van Gogh. 

Dan kom ik langs de A12. Gek om die zo van boven te zien. De weg waar je Den Haag in en uit rijdt. De weg die dicht was tijdens de stikstof opstand van de boeren.

Ik loop langs de Jan Pietersz Coenstraat. Er staat een interessante uitleg bij de straatnaam.

Ook de Netkous passeer ik, een tramkoker die langs de zijkant van het Conservatorium loopt. Ik weet nog dat hij werd aangelegd. Ineens was de straat van een gewone straat in een moderne straat getransformeerd. 

Daarnaast is een kantoor, ’De Bridge’. Het loopt over de A 12 heen.

Ik passeer het Ministerie van Binnenlandse Zaken aan de Schenkkade. 

Twee fietsen staan aan een lantaarnpaal vast gemaakt. Op de ene fiets hangt een bordje. Maar op de andere twee niet.

Is dit een persoonlijke vete?

De Schenkkade wordt steeds groener.

Inmiddels ben in in Bezuidenhout aangekomen.