Ik heb maandenlang gekeken naar de afbraak van de Sacramentskerk. Het is de bedoeling om weer naar andere plekken in Den Haag te gaan.
Maar deze kerk laat mij niet los. Dus toch maar weer richting deze kerk.
Gelukkig zie ik onderweg ook iets anders.
In de Papegaailaan hangt een bus met voer voor de vogels.
Dat op zich is natuurlijk geen interessant gegeven. Maar wat blijkt?
Dit voer trekt halsbandparkieten aan. En niet één, nee, wel vijf.
Groene papegaaiachtige vogels.
En ja, een papegaai in de Papegaailaan.
Dat is toch wel apart, toch?
De Halsbandparkiet zie je veel in Den Haag. Ik heb al eerder een blog geschreven over deze vogel (zie blog ‘Halsbandparkiet in mijn tuin’).
Ik probeer een foto van ze nemen. Want ze zien er prachtig uit. Maar steeds als ik ze wil fotograferen vliegen ze weg.
Dan maar filmen, denk ik.
Ik neem wat afstand zodat de vogels zich wat veiliger voelen.
En begin met de opname.
Maar mijn goedkope Sony filmcameraatje blijkt niet heel stabiel in de hand te liggen.
De beelden schokken.
Ik probeer het nog een keer.
Ondertussen beginnen er weer bouwgeluiden van de kerk te komen.
Hoever zouden ze nu zijn? Wat zouden ze nu doen? Zou de grijper de laatste muren afbreken?
Alsof mijn leven er van af hangt ren ik ineens met een zware rugtas naar de kerk. Alsof ik geen minuut meer mag verliezen. Bang om toch wat belangrijks te missen.
Hijgend kom ik aan. Ben ik te laat?
Ik kijk naar de bouwput. Waar ooit de kerk stond.
De bouwput waar ik van ben beginnen te houden. Het terrein, de mensen, de machines, de stenen, het hout, de slangen, de grijpers, de bulldozers, de hijskraan, de bouwvakkers. Mijn bouwvakkers.
De jonge knappe bouwvakker met de groene helm, de dikke bouwvakker met de bulldozer, de hijskraanbouwvakker die belt of slaapt.
Maar de grijpers van de bulldozer zijn mijn favoriet. Ik weet nu wat ze kunnen. Ik weet nu wat ze willen.
Tot op de kleinste centimeter volg ik hun gedrag.
Ze vermorzelen grote brokken steen in een paar seconden. Tot kleine hoopjes as. Ze vegen, slaan, grijpen, draaien, ontkoppelen, wachten en breken af.
Maar toch zijn het de mannen die bepalen. Zonder hen geen werk. Zij vertellen ons wanneer er dingen gaan gebeuren. Maar vooral waneer er dingen niet gaan gebeuren. Zij praten, bellen, overleggen, werken, wachten, kijken en zijn er elke dag. Net zoals ik.
Zouden ze mij kennen? Net zoals dat ik hen ‘ken’?
Er spuit een straal water op de resten van de kerk. Het moet vochtig blijven.
Ik wil het laatste stukje afbraak van de kerk filmen, maar ik ben zo buiten adem dat mijn camera nu echt alle kanten op schokt.
Ik moet toch even wachten.
Ondertussen kijk ik naar het hek wat ze openen. Het puin wordt opgehaald. De stenen, vermorzeld tot kleine brokjes gaan met de vrachtauto mee naar een recycling bedrijf. Daar worden deze resten gebruikt voor dijkverzwaring, vulling van de wegen en andere nuttige zaken. Een prettig idee. Zo kan de kerk toch nog een beetje blijven voortbestaan.
Het hek staat nu wagenwijd open. En de vrachtauto van de recycling draait er makkelijk in . Ik keek naar een bord wat op het hek hangt.
En ik kijk nog een keer.
En weer.
Nee toch?
Dat kan toch niet waar zijn?
Na al die maanden?
Uw auto is verplaatst naar de Hofzichtlaan i.v.m. werkzaamheden.
(Zie blog ‘Is de auto terecht?)
Op naar de Hofzichtlaan.