Den Haag is de stad van contrasten en verborgen plekken. Het valt mij steeds weer op.
Neem bijvoorbeeld de parken en plantsoenen. Hoe vaak heb ik niet om een plantsoen heen gelopen om te zoeken naar een naam.
En hoe vaak blijken de meest vreemde plekken wel een naambordje te hebben.
Wat dacht je van de naam van dit steegje?
Straat? Het lijkt meer een kloof tussen twee huizen dan een werkelijke straat.
Of wat dacht je van deze poort? Waarom staat er een straatnaam bij dit donkere hol? Heet het plaatsje daarachter zo?
Vanaf de Brouwersgracht kan je dit plaatsje ook bereiken en dan heet het ineens Binnendoor. Ontgaat mij hier iets?
En dan deze steeg.
Een smal straatje omsloten door muren richting een huis. Het blijft een merkwaardig fenomeen.
Naast deze tegenstellingen in naamgeving zag ik ook verschil in architectuur.
Kijk eens naar dit verschil:
En als ik mij omdraaide:
Of dit verschil:
Huizen oude stijl aan de linkerkant van de gracht.
Appartementen nieuwe stijl aan de rechterkant van de gracht.
Allemaal op dezelfde gracht. Althans, dat dacht ik. Want dan heb je nog dit: de rechterkant heet anders dan de linkerkant. Hoe bedenk je het. Ik liep op de Hooftskade en aan de overkant heette het Zuidwal.
Dan denk je, nu heb ik alle rarigheden wel gehad, maar nee. De haagse logica bleef mij verrassen: mijn Hoofstkade ging over in een andere naam, het Groenewegje. Maar aan de overkant bleef het stug vasthouden aan zijn eedere naamgeving Zuidwal.
Toen ik een straat overstak om mijn Groenewegje te vervolgen zag ik aan de overkant de naam veranderen. Eindelijk. Maar wat tartte mijn verbazing, mijn kant bleef dezelfde naam houden. Deze logica was mij niet compleet duidelijk. Ging mijn stad in de contramine?
Schrijnend dat dezelfde gracht in tweeën kan worden gesplitst. Terwijl het water geen scheiding kent. Want aan beide kanten lagen prachtige schepen.
Ik besloot naar de overkant te gaan omdat ik daar een poortje had gezien met een tekst erop.
Het hek stond open. Ik vroeg mij af of ik hier naar binnen zou mogen gaan. Ik voelde wat schroom. Effecten van een goede opvoeding. Je loopt niet zomaar over iemand anders zijn terrein. Maar mijn nieuwsgierigheid won het toch. En, er stond immers een straatnaam wat toch impliceerde dat dit wel een openbare weg zou moeten zijn (op google is deze straatnaam overigens niet terug te vinden)? Ik liep het steegje in.
Waarom zou dit Spinozapoortje zo verscholen liggen? Waarom maakten ze hier geen duidelijke ingang van. De grote Spinoza had hier toch ooit gewoond? Dat zou iedereen toch willen weten? En Johan de Witt die hem geregeld had bezocht om raad te vragen, dat was toch een interessant thema?
