Winkelcentrum Leyenburg

Leyweg

Morgenstond is een van de armere wijken van Den Haag. 

Met een winkelcentrum.

Ik hou niet van winkelcentra. Ze hebben iets claustrofobisch. Weggestopt tussen flats en nieuwbouw.

Maar ik neem toch een kijkje.

Ik loop langs wat bussen. En een kraampje met fruit. Een restaurant is nog met de schoonmaak bezig.

Op straat is het verlaten. Er lopen weinig mensen. Het regent zacht.

Ik knoop mijn jas wat meer dicht.

Er is een lange winkelstraat. En een overvloed aan winkels. Ik weet niet waar ik kijken moet.

Omdat ik van amandelen hou ga ik maar even een notenbar binnen. Een zakje amandelen kost hier aanzienlijk minder dan in de Vogelwijk.

Wat verderop zie ik de kringloopwinkel Schroeder. Ook daar neem ik een kijkje. Er zijn twee etages. Beneden staan een paar leuke stoelen. Laaggeprijsd. Jammer dat ik al genoeg stoelen heb.

Dit is duidelijk de plek waar je moet zijn als je voor weinig geld spullen wil kopen. In winkelcentrum Leyenburg.

Toch vreemd dat er zo weinig mensen zijn. En dat op een zaterdag. Het geeft een wat unheimliche sfeer.

Omdat ik geen shopper ben besluit ik een gezellige plek te gaan zoeken waar ik kan zitten.

Aan het einde is een plein. Misschien is daar wat leuks?

Vogels vechten daar om een stuk brood.

Dan zie ik een cafeetje waar ik eerder ben geweest. Café Restaurant Partners.

Ik besluit daar naar binnen te gaan. Via de serre.

Het deel waar je mag roken.

Ik wordt daar verstikt door een dikke lucht van nicotine. 

Gelukkig kan ik snel naar het deel waar niet gerookt mag worden.

In het rokersdeel zitten twee mannelijke kettingrokers (de ene sigaret wordt aangestoken met de andere sigaret) en een man met een lange grijze paardenstaart en een pakje shag voor zich.

Jaren geleden zou ik dit  nog een normaal beeld hebben gevonden, maar nu ben ik toch enigszins verrast. Want je ziet niet zo heel veel rokers meer. 

Binnen zitten voornamelijk vrouwen. De niet-rokers. En een gezin. 

Ik ga zitten. En doe mijn jas uit.

Een man met een bruine jas komt binnen. En gaat naast mijn tafel zitten. Hij pakt zijn telefoon. Zijn jas houdt hij aan.

”Wijntje,” vraagt de serveerster?

“Nee,” doe maar een koffie,” zegt hij binnensmonds. 

Wat later wordt de koffie bij hem op tafel gezet. Hij kijkt niet op.

”Dank je wel,” zegt hij en gaat verder met zijn telefoon. 

De twee kinderen van de serveerster zijn er ook. Zij gaan met haar aan een tafeltje zitten.

Ze kakelen er op los. Het heeft altijd iets vreemds als het personeel luider praat dan de klanten. Alsof wij er niet toe doen. Het meisje huppelt door het café. Er staat ‘baby’ op haar truitje geschreven. 

Een jonge vrouw spreekt de serveerster-moeder aan. Zij is ook moeder van een kind zegt ze.

Ineens gaat het over kinderen en naschoolse opvang. De rest van de bezoekers zijn stil.

Een vrouw leest in haar boek. Een gezin eet stilzwijgend zijn lunch en twee vrouwen aan een tafeltje fluisteren. Op de achtergrond is rustige engelstalige muziek. 

Ieder woord van de moeders dringt tot mij door. Ik wil dit gesprek niet horen. Maar het kan niet anders.

Een andere serveerster komt met mijn kopje thee.

Aan het kopje thee wat ik krijg zit een klein schoteltje vast waar drie pepernoten op liggen.

Inventief schoteltje met pepernoten

Aan de wand hangt een mooi schilderij. Ik kijk er even naar. Maar er gaan mensen voor staan.

Schilderij aan de muur

Dan maar naar de wc.

De wc is verrassend ondanks de geur van poep en enkele druppels vocht op de wc bril.

Wc

Als ik terugkom zijn de kinderen weg. Ik ga zitten en kijk om mij heen.

De man van het gezin kijkt voor zich uit terwijl hij aan zijn linker oorlel trekt. Hij zegt niks. Hij voelt zich ongemakkelijk. Het is doodstil aan zijn tafel. Nu trekt hij met zijn ogen. De bovenkant van zijn pupillen gaan omhoog en omlaag. Dan begint zijn vrouw te praten.

De serveerster loopt naar de rook-serre en vergeet de deur dicht te doen. Rooklucht komt onze ruimte binnen. 

Biefstukjes komen langs. Mensen eten hier schijnbaar warm met lunchtijd. En drinken bier.

Twee mannen schuiven naast mij aan tafel. Zij bestellen een patatje met kroket.

Zouden al deze mensen die gewinkeld hebben nu hongerig naar een warme lunch snakken? Of is het hier elke dag raak?

Het stroomt langzaam vol.

Tijd om weg te gaan.

Als ik naar buiten ga schijnt te zon. Aan de horizon bij de Leyweg zie ik een modern gebouw schitteren. 

Dat is een vreemde gewaarwording in deze kleurloze wijk vol flatgebouwen. Ik vraag mij af wat dat voor een gebouw is. Ik loop er naar toe. 

Stadsdeelkantoor Escamp

Als ik daar aankom lees ik: Stadsdeelkantoor Escamp, Bibliotheek, kantoren en woningen.

Ik loop er omheen. Het doet chique aan. Een contrast met de omgeving.

Omdat het laat begint te worden wil ik nu toch wel richting huis. Ik besluit de Leyweg af te lopen, wat een hele lang straat blijkt te zijn.

Leyweg

Als ik de geschiedenis over de Leyweg lees ben ik verbaast.

Leyweg komt van het woord Leideweg en dat betekent ‘een brede zijweg door het land’.

Leyweg in 1950 (wikipedia)

De Leyweg was in 1950 nog een boerenlandweg. In 1883 legde Vincent van Gogh het toen rustieke landweggetje vast in het schilderij ‘Landweg bei Loosduinen’.

Landweg bei Loosduinen, Vincent van Gogh (wikipedia)

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.

Discover more from Wandel door de straten van Den Haag

Subscribe now to keep reading and get access to the full archive.

Continue reading