Benoordenhout

Naar de tandarts gaan is nooit mijn favoriete bezigheid geweest. Mannen met lange baarden die meedogenloos kiezen eruit trekken of zonder verdoving een gillende boor ter hand nemen.

Hardkloppingen krijg ik ervan. Met als resultaat dat ik al jaren niet meer naar de tandarts ben geweest.

Tot voor kort.

Want na het horen van percentages over mogelijke hartaanvallen door slechte verzorging van het gebit, begreep ik dat verder uitstel niet echt verstandig zou zijn.

Gelukkig zijn er meer mensen zoals ik. 

Want na wat gezoek bleek er in Den Haag een tandarts te zijn die gespecialiseerd is in angsthaasjes. 

Bij mijn eerste afspraak kreeg ik een intake gesprek.

Ik moest mijn beeld van een tandarts beschrijven.

“Dat is voor mij een man met baard,” vertelde ik haar. 

“Die met al zijn kracht die hij heeft mijn kies eruit trekt. En daarbij zijn linker voet stevig op mijn stoel zet om zich af te kunnen zetten.

Een openbaring toen bleek dat dit beeld op de lachspieren werkt. Schijnbaar is dit niet zoals het werkt.

Maar helemaal opgelucht was ik nog niet.

Want dan was er nog het prikken. 

Ik vertelde over een reuze naald die diep door mijn gehemelte zou boren. Zij keek mij serieus aan en noteerde het. 

“Het doet maar even pijn,” zeggen de meesten.

Maar dat ‘even pijn’. Dat is het hem nu juist. Want, hoe pijn doet het? En, hoelang is dat ‘even’?

Maar ik weet nu dat deze tandarts heel voorzichtig te werk gaat. Ze geen beul is. En alle injecties van te voren verdooft.

Zij heet Inge. Gelukkig. En zij woont ook nog eens in een hele mooie wijk van Den Haag: Benoordenhout. 

Omdat het bezoekje bij haar vandaag goed is verlopen wil ik mijzelf trakteren op iets lekkers.

En ga naar het Franse bakkertje‘Michel’.

De heerlijkste broodjes liggen daar koket op mij te wachten: croissants, pains au chocolat, pains au amandes, stokbrood, roggebrood, pain aux céréales.

Wat zal ik nemen?

O jé, er is zoveel keus.

Ik koop uiteindelijk een amandelbroodje, een croissant en een pain au céréales.

En loop naar het ‘Rosarium’. Een groen park met veel bankjes. En haal het broodje eruit. 

Dan neem ik een hap van dit zachte met geschaafde amandelen en poedersuiker bestrooide broodje. En sluit mijn ogen. Om de smaak en textuur goed in mij op te kunnen nemen. Een zachte smeuïge vulling van amandelspijs in combinatie met laagjes bladerdeeg bereikt mijn smaakpapillen en brengt mij bijna in extase. Ik kan alleen maar constateren: dit is precies wat ik bedoel. 

Hierna kan ik natuurlijk niks meer eten. Het is loodzwaar. Maar dat is misschien maar goed ook.

Ik kijk om mij heen. Wat een bij zonder park is dit. Er zitten veel mensen op bankjes. Van alle leeftijden. 

Boven de banken hangen rozenprielen. Ze zijn nog in de groei. ‘Rosarium’ wordt dit park genoemd. Omdat er zoveel rozen zijn. Aan het Jozef Israëlsplein.

Een man heeft er voor gekozen hier zijn middagdutje te doen.

Er staat ook een groot beeld van Koningin Emma. Een statig beeld. 

Aan de achterkant staat een tekst. Een deel van die tekst bestaat uit haar naam:

Ter Herinnering aan Hare Majesteit de Koningin-Moeder Emma Adelheid Wilhelmina Theresia Prinses van Waldeck-Pyrmont.

Tsjonge, wat een naam, een hele mond vol.