Café KLEUR

Wat is het heerlijk thuis te komen na een lange werkdag en even snel wat eten af te kunnen halen. 

“Eén roti-lam met sambal graag,”zei ik tegen de man die achter de balie stond. Het neonlicht verlichtte de ruimte.

 Eigenlijk was het mij nog niet eens om de roti-lam te doen. Het was vooral de sambal die het hem deed.

Eerst was het: “één zakje extra sambal graag.” Toen veranderde dat in: “twee zakjes extra sambal graag.”En uiteindelijk werd het: “een beker vol met sambal alstublieft.” Op een rustige avond heeft hij mij toen uitgelegd hoe je die sambal kan maken.

“Tomaat, ui, peper en suiker, dat is alles.”

Ik had deze sambal wel vaker gegeten, maar nog nooit zo lekker als hier. Het recept kwam uit Suriname vertelde hij me. Huisrecept.

Op een treurige zondagmiddag was dit afhaaltentje ineens verdwenen. Geen aankondiging. Niks. Ze waren hals over kop verdwenen. Familieproblemen, hoorde ik later.

Maanden later kwam er een nieuw Surinaams eettentje. Gelukkig, dacht ik. Mijn roti is weer safe. Ik bestelde dezelfde avond weer een roti met een extra portie sambal. De verkoper keek mij vreemd aan. 

“Sambal? Dat hebben we niet,” zei hij. 

“Wat zegt u nou,” zei ik? “Geen sambal? Elk Surinaams restaurantje heeft toch altijd sambal?”

Hij schudde zijn hoofd en pakte meewarig de roti voor mij in. Thuis at ik de naar mijn smaak veel te droge pannenkoek zonder sambal.

Ik ben nooit meer teruggegaan naar deze tent.

Ook de eigenaar vertrok uiteindelijk.

Lang stond dit pand leeg. Met teksten als: ‘we zitten in de verbouwing’. Maar ik zag nooit iemand timmeren. En de inrichting veranderde ook niet.

Het verbouwde restaurant kwam er niet.

Maar wel iets anders. 

Eerst zag ik dit. Een kleurige vogel midden in het plantsoen. 

En toen verscheen er een café. Met dezelfde kleuren.

Café’s op dit plein, in de Copernicuslaan (zie blog), houden nooit lang stand. Dus gaf ik hen niet veel kans. 

Maar het zag er gezellig uit. Een beetje rommelig. Veel hout. Veel kleur. Planten, creatief opgeknapte meubeltjes van de kringloop, boeken, vriendelijke mensen, gratis boeken, kleding, bijzondere teksten, schilderspullen, ezels, dreadlocks, losse truien, staartjes, jonge mensen, hippe mensen.

Maar Ik zag geen jonge moeders met bakfietsen. Die niet.

Meestal zag ik een groep mensen aan een grote houten tafel zitten. Koffie drinkend en vergaderend. Althans, dat dacht ik. De deur stond altijd open. Iedereen mocht binnenlopen. Iedereen was welkom. 

‘Ook zwarte schapen kunnen KLEUR krijgen. Ze kunnen natuurlijk niet alle stippen zelf zetten # kwetsbaarheid # grenzen’

Het leek mij een leuke plek. Leuke mensen. Mooie kleuren. Goede teksten. Een nieuw café was geboren. Café KLEUR. Inspiratie-café KLEUR.

Vaak ben ik er langs gelopen, twijfelend of ik naar binnen zou gaan. Maar iets hield mij tegen. Wat, wist ik niet.

Er stonden mooie wijsheden op het raam.

‘Gebruiksaanwijzing: drie seconden in de etalage kijken.

Je loopt langs. Het is allemaal vluchtig. Toch is dat korte moment van contact een feit. Die korte ontmoeting. Een gratis glimlach, een groetende hand. Het is zo gebeurd. We hebben samen een buurt een beetje geKLEURD… :-)’

En quote’s..

“Als je geld nodig hebt om rijk te worden ben je pas echt arm…”

En uitnodigingen.

En eetavondjes.

En…

Het leek te mooi om waar te zijn. Gek dat wij bij teveel schoonheid toch gaan twijfelen. Alsof alles een vies randje moet hebben. Een realistisch randje.

Het zal weken later zijn geweest dat ik durfde stil te staan bij de teksten die op het raam geschreven waren. Het nadeel van het lezen van teksten op een raam is dat je er doorheen gaat kijken. De groep koffie drinkende mensen aan de tafel zaten precies achter de ruit waar ik de teksten van aan het lezen was. Daardoor begon ik mij ongemakkelijk te voelen. Keken ze nou naar mij? Of keek ik nou naar hen?

In ieder geval stuitte ik bij het lezen van de teksten op dit plaatje. En toen werd het mij duidelijk. Waar ik mee te maken had.  

Tekst: ‘We leven in een schaduwland

               De volle KLEUR verschijnt op het wereldtoneel

               Hij KLEURT ons hart,

               We KLEURen elkaar

               Samen KLEURen we de buurt’

Heel geraffineerd hadden ze mij doen geloven. Dit leek me een ware KLEUR bekennen.