Eigenlijk zou ik veel vaker op daken moeten staan. Wat een uitzicht. Het centrum op deze hoogte ziet eruit als het uitzicht vanuit een hotelkamer.
Een hotelkamer in een andere stad. Een hotelkamer in een ander land. Wat een licht. Wat een huizen.
Als je beneden wandelt krijg je een bepaald beeld van deze buurt. Er ligt grof vuil op straat. Fietsen staan rommelig geparkeerd. Hondendrollen vliegen je om de oren. Flats omringen je.
Maar hier, op deze hoogte krijgt de stad ineens zo’n romantische glans.
Mijn blog zou ‘Wandel over de daken van Den Haag’ moeten heten.
Natuurlijk wordt dat een te ingewikkeld plan. Ik kan niet over daken lopen. Hooguit op een balkon staan. Of een dakterras. Maar stel dat dat wel zou kunnen. Wat zou ik dan veel theetjes drinken. De zon op mijn gezicht laten schijnen. Zorgeloos in verten staren. Fantaseren.
Maar ja. Ik sta niet op daken.
