Meindert Hobbema, 1638-1709
Sommige straten daar wil je gewoon niet in.
Met hun sombere flats, druk autoverkeer, winkeltjes uitpuilend met goedkope huishoudspullen, onduidelijke supermarkten en rommelige tapijtwinkels.
Maar ja, dingen lijken toch vaak weer anders te zijn dan je denkt.
Zoals de Hobbemastraat bijvoorbeeld. In de Schilderswijk
Vlakbij de Haagse Markt.
Waar ik mijn wandeling start.
Ik begin bij een groot restaurant op de hoek.
Met verschillende gerechten op de ruit afgebeeld.
Die er stuk voor stuk heerlijk uit zien.
Ik kijk of ik ergens naar binnen kan.
Maar helaas, het is het dicht. Corona.
Jammer.
Dan maar verder.
Mijn blik wordt getrokken naar de overkant van de straat.
Want daar zie ik tot mijn verbazing een restaurant dat mijn eigen achternaam in zich draagt. Restaurant Lokma.
Goh, ik zou graag eens vragen aan de eigenaar waar hij die naam vandaan heeft gehaald.
Maar ja, dit restaurant is natuurlijk ook dicht.
Op de stoep staan pilaren. Rechts van mij zijn de winkels.
En daar is veel bedrijvigheid. Mensen lopen in en uit winkels.
De winkels zijn een bonte verzameling van van alles. Waarschijnlijk kan je hier voor weinig geld veel krijgen.
Er lopen diverse nationaliteiten rond. Ik hoor verschillende talen. De meeste talen versta ik niet.
Ook valt het mij op dat er tamelijk veel scootmobiels rondrijden met niet al te oude mensen erop.
Tot mijn verrassing passeer ik ook een theater. Theater De Vaillant. Wat zouden ze hier voor voorstellingen geven?
En er is een heus zwembad.
Het is volkomen leeg in het zwembad want de zwembaden zijn nu gesloten. Maar binnen zie ik een man doelloos rondslenteren.
De straten van de Schilderwijk dragen bijna allemaal de naam van een schilder. En als een leuk extraatje hebben ze in elke straat een schilderij van de desbetreffende schilder opgehangen. Zoals hier in de Mierisstraat.
de Oude, 1635-1681, schilder
Ik ga een zijstraatje in om eens te kijken hoe het er daar uit ziet.
En loop naar het Terniersplantsoen.
Tot mijn verrassing zie ik daar een stadsboerderij.
Een man passeert mij en roept lachend naar mij: “wat heb jij mooie krullen zeg!” Zijn mondhoeken krullen daarbij sierlijk omhoog. Ik word er vrolijk van.
Hoe verder ik de Hobbemastraat inloop hoe lichter het wordt. Er is zelfs een leuk klein huisje te midden van al die kolossale flats.
Kapsalon Andalusia zit hier.
In een andere zijstraat zie ik allemaal leuke geveltjes.
En kijk eens naar dit balkon met al die plantenpotten!
Aan het einde van de Hobbemastraat kom ik op het open Hobbemaplein en dan ben ik bijna in het oude centrum van Den Haag waar eentonige hoogbouw overgaat in oud en chique.
Daar besluit ik terug te lopen.
Als ik bij de Van de Veldestraat straat ben zie ik twee ondergrondse containers met een enorme hoop afval ernaast.
Ik maak een foto.
Een vrouw komt op mij af. Zij vraagt mij of ik van de gemeente ben.
“Nee,” zeg ik.
Ze vertelt mij dat ze helemaal gek wordt van al het afval.
“Er zijn maar twee containers voor al die flats hier,” zegt ze en ze wijst naar al de flats achter haar.
“En,” gaat ze verontwaardigd verder, de gemeente komt maar één keer per week het afval hier afhalen! Dat is toch veel te weinig!”
Ze zucht.
“Er zijn veel muizen en ratten die rond het afval zwerven,” zegt ze.
“In de straat hierachter is het nog erger.”
Ze wijst naar achteren.
“Ik heb foto’s en filmpjes gemaakt maar de gemeente doet er niks mee. En ik ben niet de enige die wat geprobeerd heeft!”
Het is even stil. Ik knik maar wat.
“In de wijk Transvaal zijn ze in opstand gekomen. Maar hun afval is NIKS vergeleken bij de onze. En de gemeente grijpt daar wél in. Waarom dan niet hier??”
“Tja,” zeg ik.
Het komt allemaal van de winkels, “ zegt ze.
En ze wijst naar de rij winkels aan de overkant.
En vooral die ene winkel. Maar ja, daar kan ik niks over zeggen want dan komen ze achter mij aan.”
Hm, denk ik.
“De afvalcontainers zitten propvol, dus wordt het ernaast gegooid. En bij ons in de flat zetten ze de vuilniszakken in de hal. Daar komen dan allemaal muizen op af. Die oudjes kunnen niet elke keer naar buiten met zo’n zware zak.
Ik vraag haar of ik de gemeente zal benaderen om te vragen of ze iets voor haar kunnen doen.
“Als je mijn naam maar niet noemt,” zegt ze.
Maar knikt toch dankbaar met haar hoofd.
“Stuur mij maar wat foto’s en filmpjes op,” zeg ik.
“Dan kan ik die laten zien.”
Ik geef haar mijn email-adres.
Maar ik heb nooit meer wat van haar gehoord.
Leuk om te lezen hoe het in de Schilderswijk nu reilt en zeilt.mijn moeder is daar geboren in 1926,volgens mij was het toen een nieuwe wijk.
Wat leuk dat je moeder daar geboren is! Kan ze nog wat meer vertellen van hoe het toen was? Woont ze nog in Den Haag?