Als ik met de auto naar een andere stad rijdt ga ik meestal via de Javastraat. De Javastraat was vroeger een drukke tweebaansweg, bekend als de meest vervuilde straat van Nederland. Daarbij bedoel ik niet viezigheid langs de weg, maar uitstoot van uitlaatgassen.
Als je snel Den Haag uit wou was het zeker niet slim de Javastraat te nemen. Teveel auto’s, teveel stoplichten.
De Javastraat heeft hiermee de Veenkade verstoten. Die stond eerst op nummer één. Maar die werd nadat ze de stoplichten hadden verwijderd verstoten van zijn plek. Ronkende wachtende motors behoorden tot het verleden.
Een paar jaar geleden besloot de gemeente ook de Javastraat aan te pakken. Van tweebaans- naar eenbaansweg. Fietspaden aan weerskanten. Een ‘verademing’ voor fietsend Den Haag.
Omdat het nu een eenbaansweg is heb ik beter zicht op de winkels aan de linker kant.
Daardoor viel mijn oog op een leuke bakkertje met zitplek.
Het leek mij een goed idee daar eens koffie te drinken.
De plek waar ik het over heb heeft de naam ‘Donker en Blond’. Vreemd dat ik daarbij meteen aan brood dacht. Want blond brood? Daar heeft nog nooit iemand van gehoord.
En inderdaad, toen ik naar binnen liep zag ik dat dit helemaal geen bakker maar een lunchroom was.
Stijlvol, chique bijna. Met een trappetje omhoog naar het zitgedeelte. Hier was een designer aan de gang geweest. Alles goed op elkaar afgestemd. Stijlvolle gordijnen, mooie schilderijen, ruimte, licht, hoge plafonds, een roos op iedere tafel, een keurige serveerster, de tafeltjes netjes gerangschikt in de ruimte. Genoeg plek voor een ieder.
Ik keek naar mijn kleding. Zou ik niet te casual gekleed zijn? En dan mijn jas die zo half op de stoelleuning, half op de grond hing? Dat was geen goed idee. Ik pakte hem op en deed hem netjes om de stoelleuning. Maar omdat de jas van glad materiaal was gleed hij meteen weer naar beneden.
Een laptop pakken leek mij ongepast. Toch vroeg ik naar hun wifi. “Ziggo,” zei de vrouw op leeftijd die mij bediende. Dat was hun provider. Ik keek naar mijn laptop. Tien Ziggo adressen stroomden naar binnen. O jé, welke was nou de goede? Ik probeerden ze allen maar geen van die adressen werkte.
Dan maar geen internet.
Bij mijn tweede bestelling kwam er een jongere vrouw naar mijn tafeltje. De eigenaresse van Donker en Blond. De oudere vrouw bleek haar moeder. Zij runt dit bedrijf met haar zus, vertelde ze mij. Al sinds vijf jaar.
Zou dat de naam donker en blond verklaren?
Ik liep naar beneden om naar de wc te gaan.
Een totaal andere ruimte openbaarde zich. Een gezellig soort huiskamer met een sofa, Spaanse tegels, planten, moderne schilderijen, kussens, tafels met stoelen, een laag plafond, een verwarmingsbuis langs het plafond.
Dit leek de ideale plek om even te chillen. Alleen de openhaard ontbrak nog.
De eigenaresse vertelde me dat deze ruimte vaak wordt gebruikt voor hun bridge avonden. Ook kan deze ruimte worden afgehuurd voor feesten of andere gelegenheden.
Ik liep door naar de wc. Ook die bleek verrassend. Niet in stijl met de lunchroom boven of de chillruimte beneden, maar zeker in stijl met mijn eigen smaak.
