Het is bijna kerst. Elke dag check ik het weer. Zal het wel, zal het niet? Maar die vraag doet er nu niet meer toe. Het antwoord is namelijk nee.
De mooie sneeuwpop, het sleeën, de wandeling in het wit, het zal dit jaar niet gebeuren. De regen en de voor deze tijd hoge temperaturen verdrijven de kou.
Ik loop kriskras door allerlei buurten van Den Haag. Het is moeilijk om foto’s te nemen want het regent. Het zijn zachte druppels waar je niet heel nat van wordt maar ook niet heel droog van blijft. Toch maak ik een kiekje.
Het parkje ligt er verlaten bij. Mensen schieten voorbij in regenpakken. De kerstvakantie is begonnen. Velen zijn vertrokken naar winterse gebieden.
Ik ben nog hier. In het druilerige Den Haag. En loop langs twee vrolijk uitziende kiezen die elkaars hand vasthouden. Dat is nog eens een aangename uitnodiging voor een tandartspraktijk.
Het water blijft druppen in de plas voor mij. Een typisch Nederlands weer zou ik willen zeggen.
Nat genoeg om niet uren zonder regenjas te kunnen lopen, droog genoeg om niet zeiknat te worden. Eigenlijk precies goed.
Ik ruik iets lekkers. Dat heeft er waarschijnlijk mee te maken dat het tijd is voor de lunch. Het is de geur van oliebollen. Ik kijk om heen. Jawel, daar staat een oliebollenkraam. Op de Loosduinsekade.
versgebakken oliebollen
En wat staat er met grote letters op: dagelijks VERS gebakken.
Ik loop er naar toe. Zou hier dan een eindelijk een kraam zijn waar ze verse warme bollen verkopen? Ik zie twee mensen in de kraam staan. Een man staat te bakken. Een vrouw rekent af met de klant.
Ik kijk in de vitrine.
Daar liggen bollen te wachten op hun nieuwe eigenaar. Maar de vraag is wanneer ze daar zijn neergelegd.