Het gordijn wordt een klein beetje opzij geschoven. Stiekem gluurt ze onder het witte ondergordijn naar buiten. Ze kijkt naar wat ik doe. Ze hoopt dat ik haar niet zie. Maar ik zie haar wel. En voel mij betrapt.
Met twee grote werkhandschoenen druk ik de vies beschimmelde houten plaat in hun container. Deze container staat er al maanden. En raakt maar niet vol. Hij is zo neergezet dat hij twee parkeerplaatsen bezet houdt. En het parkeren is een probleem in deze straat.
Als ik ’s avonds thuis kom van mijn werk ben ik vaak tien minuten aan het rondrijden in de buurt om een plekje te zoeken. Terwijl ik maandelijks voor mijn parkeervergunning betaal. En dan is zo’n container waar er nu twee van in mijn straat staan een doorn in het oog.
En vooral deze. Dus dacht ik, laat ik hen eens handje te helpen. Maar ja, ik had niet vermoed dat het hele proces geregistreerd zou worden.
De gordijnen van de kijkster waren dicht toen ik aan kwam lopen. Misschien omdat het zondagochtend was.
Maar doordat mijn plaat zwaar was en ik met een smak de plaat in de container liet vallen, zal ze toch iets gehoord hebben wat haar niet beviel.
Ik liep terug naar huis.
Vanaf mijn deur was een genadeloos spoor van verrotte natte houtschilfers te zien.