Emmaus en Emmahof in Regentessekwartier

Emmaus is een begrip voor mij. Als mensen bij het Emmaus in Frankrijk zijn geweest, komen ze altijd terug met de leukste tweedehands meubels, schaaltjes, borden, bekers en andere typisch franse spulletjes.Spullen die lang op zolders hebben gestaan, meubels die weg moeten, of andere redenen.

Ik ben zelf  nog nooit in een Frans Emmaus geweest. Niet omdat ik dat niet wil, maar omdat ik heb er nooit één heb kunnen vinden. Wel ga ik geregeld naar brocantes.

Wat een geluk dat er in Den Haag wel een Emmaus blijkt te bestaan. En zelfs twee vlak bij elkaar. Op de Beeklaan.

Verheugd loop ik naar binnen. Een vrouw met grijze lange haren en een redelijk alternatief uiterlijk staat achter de toonbank. Er wordt muziek gedraaid, een oud plaatje uit de jaren…? Mensen op leeftijd en van buitenlandse komaf snuffelen op hun dooie gemakje in de winkel. 

Voor mij staan stellages met spullen. Links een kast met boeken en CD’s. Netjes geordend. Er hangen wat lampen aan het plafond en er staan oude televisies in een hoek op de grond. 

Verder is de winkel rommelig: servies wat niet bij elkaar past, telefoons op een hoop in de kast, kapotte versterkers met draadjes, broodtrommels zonder knop, gekreukte kleren op een haak. En als je niet uitkijkt valt er van alles uit de kast.

Ik word overvallen door een zinloosheid. Wat doe ik hier?

Ik loop naar buiten. Hier vind ik niks. Het is een bij elkaar geraapt rommeltje.

In Den Haag is kringloopwinkel Schröder populair. In deze winkel hangen kleren keurig in zelfgemaakte houten rekken van steigerhout. Spulletjes zijn geordend en netjes gerangschikt. Servies is op kleur en materiaal.  Meubels en de elektrische apparaten staan op een aparte plek.

Zouden er mensen zijn die het heerlijk vinden om te snuffelen in grote hoeveelheden net-niet spullen van het Emmaus?

“Kijk,” hoor ik een vrouw zeggen die naar buiten loopt, “hier zoek ik al zolang naar.” Ik kijk naar een groen lampje met butsen. Maar dat deert haar kennelijk niet.

Ik loop de Galileïstraat in. Weg van deze winkel. De Galileïstraat is een rustige straat met sierlijke huizen aan de rechterkant en verzorgde appartementen aan de linkerkant. Als je niet beter zou weten.

Maar ik weet wel beter. Want tussen de huizen zit een poortje. Het is niet heel duidelijk. En ook nog eens behoorlijk donker. Maar als je goed kijkt zie je daar een entree van stadstuin Emmahof. 

Emmahof is een bijzonder ontworpen stadstuin.  Zo was de tuin in aanbouw: 

Nu is het zo:

Planten, mozaïek, bankjes, stromend beekje, terras, witte houten kiosk, speeltunnel, kruiden die je gratis mag plukken, activiteiten. Er is daar van alles.

Je komt daar omdat je kind met het water wil spelen. Of om nog wat rozemarijn voor het eten te halen, of voor een boek in het zonnetje.

In de zomer is het hier op z’n best. Maar dan is het ook drukker. Nu is het stil. Een moeder loopt er rond met haar kindje. En ik maak foto’s.

Dan pluk ik nog wat rozemarijn en ga naar huis.

Ik loop via een grote foto van voormalig koningin Emma naar buiten.