Ik zit bij strandtent Zuid en bestel een kopje thee. Ik kijk naar de zee. En denk aan gisteren.
Als je veel wandelt moet je natuurlijk af en toe naar de wc. Ik heb niet altijd zin om naar een café te stappen. Dus soms, als niemand het ziet, waag ik mij stiekem aan het wildplassen.
Al bij het opschrijven van dit woord denk ik: hè bah. Buiten het feit dat het verboden is.
Ik zie in gedachten dronken mannen luid lachend tegen muren in winkelstraten plassen. Of denk aan naar plas stinkende donkere steegjes.
Gek, ik denk hierbij nooit aan vrouwen. Maar die moeten toch ook wel eens plassen?
Een tijdje geleden stond er een artikel in de krant over een wild plassende vrouw die een zaak over wildplassen had aangespannen? Waarom? Omdat er nergens publieke wc’s in Nederland te vinden zijn, beweerde zij. En als er geen wc’s zijn en je moet plassen, zal je toch wat moeten doen.
Met andere woorden, wildplassen moet kunnen.
Een zwangere vrouw vertelde mij ooit dat ze sinds haar zwangerschap zo ontzettend vaak en nodig naar de wc moest, de baby drukte schijnbaar op haar blaas, dat ze het soms niet volhield en achter een auto plaste.
In het buitenland doe ik dat ook. Als er is in geen velden of wegen een wc te bekennen is. En je echt ontzettend nodig moet. Dan doe je dat ergens in de natuur. Tot afgelopen jaar. Toen bij deze gebeurtenis een teek mij leek te hebben verwelkomd. De schrik was daarna zo groot dat ik dit niet meer aandurfde.
Strak geparkeerde auto’s op parkeerplaatsen hoorden ook tot mijn scenario, maar ook dat is nu verleden tijd. Mensen blijven namelijk wel eens in hun geparkeerde auto zitten.
In Frankrijk zijn in alle dorpen en steden openbare toiletten. Waarom hier niet? Waarom moeten wij altijd nederig naar een café toe om te vragen of we van het toilet gebruik mogen maken?
“Heb je het wifi wachtwoord,” vraagt de serveerster zonder dat ik er naar gevraagd heb?
Wat een aardige bediening. Dat was gisteren heel anders.
Gisteren:
Ik kom aan bij La Cantina want ik zoek een plek om te schrijven en ik moet naar de wc.
Eigenlijk kom ik hier nooit. Want je kan hier met de auto komen.Terwijl de rest van de strandtenten op het zuiderstrand alleen per fiets of lopend te bereiken zijn. Daarom is La Cantina zo toeristisch.
Het terras is groot en omringt met glas. Voor wie uit de wind wil zitten is dat natuurlijk een ideale plek. Maar wie voor een gezellige sfeer komt kan beter iets anders zoeken. Oké, de tafeltjes zijn blauw en de stoelen van riet.
Ik loop naar binnen om een wc te zoeken. Op de bar staat een bus met de tekst: 50 cent voor de wc. Een oude man zit op een stoel naast de ingang van de wc en wijst nors naar de bus. Ik zeg hem dat ik hier koffie kom drinken. “Ik zag je van het strand komen dus je moet betalen als je naar de wc wilt,”zegt hij boos. “Maar ik ga hier op het terras zitten,” zeg ik. “Ik kan mijn rugzak daar toch niet achterlaten?”
”Jij kwam van het strand dus moet je betalen! Nu. Daar is de bus.” Nou zeg, wat een onaardige meneer, denk ik. Ik besluit niet naar de wc te gaan en vertel hem dat. De man haalt zijn schouders op. Ik loop weg en kijk in het voorbijgaan naar het barpersoneel die het tafereel hebben gade geslagen. Een jonge vrouw met rode krullen verontschuldigt zich en zegt dat de meeste mensen niet betalen als ze van het strand komen. Voor die mensen is deze bus bedoelt. Ik heb het dus wel goed begrepen. Als je hier wat drinkt hoef je niks te betalen.
In Zuid hoeft niemand voor de wc te betalen. Daar is de sfeer ook veel gezelliger. Daar wordt je vriendelijk aangesproken. Zoals het hoort. Daar is de klant koning.
“Ik heb al wifi,” antwoord ik. En ik ga verder met mijn blog.