Kijkduin is aan het veranderen. Ze gaan de hoogte in. De oude vergeten wat saaie badplaats op het Zuiderstrand moet plaats maken voor een nieuw hip gebeuren.
Ik hou mijn hart vast. Buiten het feit dat er nu al veel minder licht is lijkt ook het karakter van dit rustig schrijversoord verbannen te worden.
De restaurantjes aan de kleine boulevard worden langzaam weggedrukt door hoge gevaartes. Het unieke winkelcentrumpje onder de restaurants is nu een verlaten leeggelopen niemandsland.
Maar…toch niet helemaal. Want de gemeente heeft hier een project opgezet om de Hagenaren toch nog iets te geven.
Uit schuldgevoel?
Een kunstproject. ‘Urban Street Art’ noemen ze.
onderdeel van de ‘Urban Street Art’
Kijkduin
Nog even putten uit de inspiratiebron die deze badplaats ook voor mij is geweest.
Talloze stukken tekst en muziek heb ik hier geschreven. Uitkijkend op de zee met rustige boulevard en klein winkelcentrum. Een plek waar weinigen naar toegaan. Behalve gepensioneerden, boeklezers en ik.
Rust, zee, wind en zon. Keuvelende vaste gasten en aardig personeel.
Zodra je naar boven rijdt richting het strand zie je een grote zee van licht naar je toekomen.
Het lage Kijkduin wordt het hoge kijkduin. Maar nog voor heel even laten de creatievelingen van zich horen. Nog heel even wordt het uitgestorven winkelcentrumpje hot.
Het heeft zich namelijk omgetoverd tot een Street Art museum: Urban Street Art.
De bedoeling is dat het helemaal wordt beschilderd met graffiti kunst. Tot oktober hebben ze de tijd. En dan gaat alles plat.
Nog één keer mag ik in de donkere gangen van het winkelcentrum lopen. Ik heb mij altijd al afgevraagd hoe de winkeliers het hier redden, want er leek nooit iemand te zijn.
Ik ben nu met de fiets. Omdat ik de tijd wil nemen hier rond te kijken.
Het thema van deze openbare expositie is ‘plastic’.
Ik ben benieuwd.
Eerst zie ik bijna niets. Maar als ik doorloop zie ik steeds meer kunstwerken.
Ook is er een tijdelijke ontmoetingsplek ‘De Duinkijker’ waar je naar binnen kan. Dit is voor buren en bezoekers. Er worden activiteiten georganiseerd, er is informatie, educatie, inspiratie en gezelligheid. Een hele mond vol. Ik wil naar binnen om te kijken, maar het is dicht. Negen uur op zaterdagochtend is teveel van het goede.
Ik waan mij in Berlijn met al deze nieuwe initiatieven. Hier gebeurt het! Ineens heeft het iets magisch dat alles plat gaat. Iets intens. Iets vergankelijks.
verzamelt
Ik loop verder. En zie een verlaten restaurant. Met de naam Akbar erop. Er zijn twee gezichten op geschilderd.
Hé, ken ik dat gezicht niet?
Ik loop verder. En denk na. Die lijkt wel verdomt veel op…?
En dan ineens, boem. Zie ik dit portret.
En dan weet ik het zeker. Het is hem. Ik ken hem. De zwijgende hoofdpersoon van de film Media-Me. De film waar ik muziek voor heb geschreven. Ik kan mijn ogen haast niet geloven. Maar waarom zit hij in een rolstoel?
Een gewone man uit Den Haag die dagelijks zijn koffie drinkt op de Grote Markt. De man met de grote grijze baard. De man met het karakteristieke gezicht.
Hij is fotograaf. Maar nu niet meer.
Hij is namelijk ziek. Ernstig ziek. Zo ziek dat hij niet veel meer kan.
Zijn vrienden hebben besloten een graffiti jam in de tunnel van Binckhorst te maken voor Akbar.
Want zo heet hij. Akbar. Net zoals het restaurant hier.
Hij is daar met zijn rolstoel naar toegebracht. Om te kijken.
Onder het portret in de tunnel staat: ‘Stay Positive Akkie’.
Heel bijzonder.
Wil je de film ‘Media Me’ bekijken waar hij in speelt? Kijk dan hier: