Het eerste deel van de wandeling naar Terschuur loopt door een bos waar het heerlijk ruikt!
Ik ruik een mix van mossen, oude bladeren, boomstammen, gras en aarde.
Geuren van de natuur.
De regen heeft zijn werk gedaan.
Ik heb ooit een blog geschreven over de Japanse boomgeur therapie. Dat ging over het ruiken en voelen van bomen en rustig worden.
Ja, ik weet het, het klinkt wat zweverig, maar ik vond het toch interessant. Je kan het hier teruglezen.
De weilanden en boerderijen hebben minder geur. Maar daar zie ik weer héél groen gras.
Wat mooi zeg!
Na al een half uurtje kom ik aan in Achterveld, waar ik eerder ben geweest, ha ha! (Lees hier over mijn mislukte wandeling)
Daar stuit ik op een begrafenisstoet.
Vier keurig in pak geklede jonge mannen dragen een kist. En een man met een kruis in zijn hand loopt voorop met naast hem een vrouw in klederdracht.
Ze komen net uit de kerk en lopen richting het kerkhof.
Ik durf geen foto te nemen. Dat voelt wat fout.
En wacht.
Tot ze weer voorbij zijn.
Dan ga ik verder.
Als ik het dorp uitloop begint het te regenen.
Dit zijn altijd de momenten dat ik de weg kwijt raak, mijn boekje moet pakken en alle bladzijden nat worden.
Ik kijk in het boekje.
En jawel.
Door alle vlekken heen.
Ik heb een afslag gemist.
Dat dacht ik al.
Terug.
En weer opnieuw proberen.
Dan gaat het goed.
Het begint harder te regenen.
Oei.
Maar gelukkig heb ik mijn regenpak aan. Plakkerig en wel.
Ik loop langs een open vlakte met veel water. Het lijkt wel een moeras.
Gek dat ik toch mijn benen weer voel. Zo lang is deze wandeling nou ook weer niet.
Het landschap wordt heel bruin.
Het lijkt wel het effect van een lange droge zomer, maar de zomer is nog niet eens begonnen!
Soms zoem ik in op een verloren graspolletje. Of is dit wat anders?
