Intiem straatfeest in Anton de Haenstraat

En dan is het eindelijk zover. Een straatfeest in de Anton de Haenstraat. Volgens de oudste bewoners van deze straat is hier nog nooit een straatfeest gehouden.

Waarom eigenlijk niet?

Is de lange smalle straat met portiekwoningen zonder voortuin niet aantrekkelijk genoeg?

Staan er teveel auto’s?

Of is er gewoon geen behoefte aan?

Wat voor mensen wonen hier eigenlijk?

Er wonen hier timmermannen, kunstenaars, musici, psychologen, meubelmakers, docenten, directeuren, aannemers, technici, verplegers, bloggers, websitemakers, verkopers, gemeenteambtenaren, sportmensen en kinderen.

Van Haagse, Amsterdamse, Bloemendaalse, Rotterdamse, Brabantse, Groningse en Zeeuwse afkomst.

Maar ook Turkse, Hindoestaanse, Surinaamse, Antilliaanse, Duitse, Poolse, Indische, Chinese, Spaanse en Portugezen bewoners hebben hier hun plek gevonden. 

En dan heb je nog het verschil tussen de even en de oneven nummers.

De huizen aan de even kant hebben een lange aanbouw aan de achterkant. Waar de kamers door deuren worden gescheiden. Een gang die er niet is.

De oneven nummers daarentegen hebben geen aanbouw, maar een breed huis.

Met bredere tuinen. En veel licht.

Enkele bewoners hebben een waar paradijs van hun tuin gemaakt. Tuinen die de hele dag zon vangen. Een waar genot voor elke bezoeker.

Aan de even kant hebben ze lange smalle tuinen. Vaak wat donker, omringd door hoogbouw van de buren en menig boom. Maar als je het handig aanpakt zit je heerlijk verscholen tussen al het groen. In alle rust. Zonder dat iemand je ziet. En is het er stil. Hoor je vogeltjes kwetteren. En een enkele buurman praten. Lig je in een stoel. En leest een boek. 

Als je door de straat loopt heb je geen benul van al dat moois.

Er is niet veel interactie tussen de bewoners. Althans, dat lijkt zo.

Want er zijn wel degelijk mensen die hun schutting hebben opengebroken om zo samen met de buren een tuin te delen. Of mensen die op straat met elkaar praten. Of gezellig bij elkaar op de koffie gaan.

Twee bewoonsters van deze straat hebben het initiatief genomen.

We mogen over een uur onze tafels buiten zetten. Hapjes klaarmaken. Het videoscherm ophangen. En de auto’s wegrijden zodat er meer plek is.

Een week voor het feest kregen we een foldertje in de bus met een aankondiging. Natuurlijk wel wat laat en niet handig op de finaledag van de voetbaldames. 

Het doel van deze bijéénkomst werd samengevat in een mooie zin: elkaar beter leren kennen.

Het idee is dat alle tafels aan elkaar geschoven worden zodat er een lange sliet van tafels ontstaat.

Een leuk idee.

Als iedereen meedoet.

Maar wat karig als er her en der een tafeltje staat.

We beginnen met bouwen. Het is drie uur. Eerst de parkeerplekken afzetten en dan de tafels buiten brengen.

Mijn bovenbuurman van twee en zestig jaar komt ook even naar beneden. Om te kijken wat er gebeurt. Maar hij is niet echt aan het opletten. Hij wil met mij praten. Over zijn nieuwe vriendin. 

Hij is mager, heeft ingevallen wangen en zijn half lange haar strak naar achteren gekamd. Hij draagt een slobberig colbertje op een spijkerbroek met riem. Zijn ogen liggen diep in zijn oogkassen. Hij loopt wat krom.

Ik hoor hem vaak schreeuwen. Als ik in mijn ‘even relaxen in de tuin’ momentje ben. Dan is hij boos. Op anderen.

Het leek afgelopen jaar wat minder te zijn geworden.

Maar sinds enkele weken zijn de stemverheffingen weer begonnen.

“Ik heb een nieuwe vriendin,” zegt hij. 

“Ze is drie en zeventig.”

Hij gaat met zijn hand door zijn haar. 

“Ik wou laatst piano met haar spelen. Quatre Mains, weet je wel. Maar dat ging niet meer hè. Kijk, mijn vingers staan krom. Dat doet zo’n pijn als ik speel.”

Het is even stil.

“De laatste keer dat ik speelde kon ik de noten nog lezen.” 

Hij lacht. 

Ik ben bezig met de opbouw van het straatfeest en heb niet veel tijd. Ik probeer het gesprekje zo snel mogelijk af te ronden en loop naar binnen.

Ik wil een groot videoscherm neerzetten voor de voetbalwedstrijd. Maar helaas wil mijn supersonische beamer niet met mij meewerken. Er is teveel licht. Na wat mislukte pogingen van anderen een doek op te hangen geef ik het op. Mijn druif is naar beneden gevallen en hangt net zoals de doeken als een zielig hoopje op de grond.

Ik loop naar binnen. Dan maar de tv.

Op tafels verschijnen schalen met salades, brood, hapjes, saté, pindasaus, groentetaarten, quiche, forel, olijven, aardbeien, kersen, cake en marsreepjes. Het wordt er steeds voller. 

Als de wedstrijd start splitsen we ons op in twee groepen: de kijkers en de niet kijkers.

De kijkers halen wat biertjes. De niet-kijkers beginnen met eten.

Het feest is begonnen. Tussen de vrolijke vlaggetjes en oranje mutsen in.

Na een hartstochtelijke finale vol geschreeuw, teleurstelling en trots lopen we allemaal naar de hoofdtafels. Om te gaan eten en drinken. We hebben trek. En er is gelukkig nog veel eten. Alleen de lekkerste taart (volgens velen) is op. De wijnflessen komen nu ook op tafel.

Sommigen zitten, anderen staan weer liever.

Er wordt geklonken, gelachen, gememoreerd, viool gespeeld, kennis gemaakt. 

En dan is het tijd voor het kijken in andermans huizen. Aanvankelijk hadden twee bewoners hun deuren hiervoor opengesteld.

Maar na veel aanhouden opent de een na de ander aarzelend zijn deur om iedereen de kans te kunnen geven te ‘gluren bij de buren’.

En wat is dat leuk! Die andere huizen. Waarom hebben we dit niet eerder gedaan?

Het oudste stel van de straat heeft de allermooiste tuin. Ze vertellen trots over al hun planten, bloemen, druiven, peulen, bessen, het snoeien, het bijhouden, het water geven. En hij laat kleine inventieve irrigatiesystemen zien die hij onlangs heeft aangebracht.

“Gewoon een infuus gebruikt,” vertelt hij.

“Een keer per jaar moeten mijn vrouw en ik naar het ziekenhuis voor een infuus. We hebben botontkalking. Nou, toen vroeg ik, wat doen jullie eigenlijk met onze gebruikte infusen. Die gooien we weg meneer, had ie gezegd. Na, toen vroeg ik of ik ze mocht hebben. En nou ligt die dus tussen mijn planten. Handig toch?”

Hij is acht en tachtig maar je zou het hem niet geven.

Een vrouw heeft allemaal schilderijen neergezet. Die ze zelf heeft gemaakt. Ook dat kan. Ze zijn prachtig.

Na heel wat huizen en tuinen gezien te hebben gaan we weer terug naar de hoofdtafels. Daar worden extra flessen wijn aangesleept. De stemming komt er in. Het wordt langzaam donker. Maar iedereen wil door. De kinderen zijn al naar bed.

Het is fijn op dit kleine intieme straatfeest. We zijn blij elkaar ontdekt te hebben. 

De verschillende leeftijden, talen, achtergronden. Het maakte allemaal niet uit.

“Volgend jaar,” spreken we af, “maken de Spaanse mensen Paella.”

Een high five volgt.

Tot in de late uurtjes wordt er geborreld. En afspraken gemaakt. 

Iedereen is het er over eens: geen springkussens, marktkraampjes, biertaps, luide muziek, grote podia of verkooppunten in deze straat. 

“Laten we het houden bij een gezellige straatontmoeting,” zeggen we tegen elkaar. “Om elkaar nog beter te leren kennen.”