Stel je woont in een wijk aan de linkerkant van de weg. Een arme wijk. Je hebt je flat gekocht omdat die te betalen was. En omdat je een mooi uitzicht hebt. De flat op zich is lelijk. Maar daar heb je geen last van. Want jij zit binnen.
Als je naar beneden loopt en je huis verlaat om door straatjes naar de winkels te gaan, wordt je geconfronteerd met een rommelige straatbeeld.
Ergerlijk, maar ja, hebt per slot van rekening deze goedkope flat kunnen krijgen.
Op het moment dat je weer thuis bent en de deur van jouw lelijk ogende flat achter je dicht kan trekken, waan je je weer in je kasteeltje. Je kijkt naar de bomen, de vogels, de mooie huizen , het water en de parken.
En dan besef je je dat je geluk hebt gehad. Dat je het hiervoor gedaan hebt. Dat dit de waardevermeerdering van je huis is. En je vergeet het leven van je eigen wijk.
De mensen die aan de rechterkant van de weg wonen, hebben het beter. Die wonen in echte huizen, met echte bomen, echte tuinen, kleurige bloemen, water en heuze parken. Daar hoor je vogeltjes kwetteren en wandelen mensen door het groen.
Het zou eigenlijk helemaal perfect voor deze bewoners zijn, zij het niet dat zij zo dichtbij bij die andere wijk wonen.
Grauwe grijze flats aan de overkant van de weg torenen uit boven de bomen en verpesten het uitzicht. Schreeuwende meeuwen die daar op al het afval afgaan verstoren hun nachtrust. Winkelcentra zien er rommelig uit.
En alsof dat nog niet genoeg is zorgen ongenode gasten in ‘hun’ parkje voor een onaangenaam gevoel.
Kortom, deze wijk, aan de andere kant van de weg, vermindert de kwaliteit van hun leven, zeggen ze.
Ik heb mij vaak afgevraagd hoe dat in Den Haag zit. De verschillen tussen wijken zijn groot. En het meest opvallende is, dat er geen ‘overgangs’ wijken zijn. Je kan van het één op het andere moment in een ‘goede’ of een ‘foute’ wijk terecht komen.
Als wandelaar is dat interessant. Vooral omdat ik in een uur tijd meerdere veranderingen op dat vlak zie.
Maar voor de bewoners kan dat onaangenaam en verwarrend zijn.
Ik praat hier over Leyenburg en Houtrust. Maar ditzelfde verschijnsel zie ik ook in Mariahoeve en Marlot. Of het Oude Centrum en de Schilderswijk. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Toch zou je kunnen zeggen dat de gemeente zorgt voor een zekere integratie van verschillende bevolkingsgroepen. Dat ze op deze manier worden geconfronteerd met de andere kant van het verhaal.
Maar wat in theorie interessant kan zijn werkt in de praktijk niet altijd.
En dat, terwijl ik in de Mensenrechtenlaan loop.
Vond je dit een leuke blog?
Vul dan je e-mailadres in, druk op de zwarte knop ‘Abonneren’ en
blijf zo op de hoogte van al mijn nieuwste blogs.