Kinderpardon in de Thomas Schwenckenstraat

De Thomas Schwenckenstraat is een straat in mijn buurt.

Deze straat valt op omdat de meeste straten hier uit portiekwoningen bestaan en deze straat niet. Hier hebben mensen een heel huis, een voortuin en een achtertuin. Hier is de straat breder. Hier wonen families. Hier wonen mensen met net iets meer geld. Hier wonen acteurs. En mensen die hun kat kwijt zijn. Hier is het licht. 

Verder is er niet veel bijzonders aan deze straat. Zij het niet dat er aan het eind van deze straat een klein kerkje staat. Het valt niet op als je het niet weet. Het zou zo een school of een bedrijfsverzamelgebouw kunnen zijn. Maar nee. Het is een kerk. De Bethelkerk. 

In de Bethelkerk zijn diensten. Ook worden er workshops gegeven en fungeert hij als een buurthuis. En er zijn soms concerten.

Waarom een blog over een gebouw dat bijna niet opvalt en er eigenlijk ook niet toe doet?

Het zijn de klokken. Een week geleden. Normaal hoor ik deze gezellige klokken  alleen op zondag. Maar ineens begon hij ook door de week te luiden. Dat was nog nooit gebeurd. Daardoor begon ik te denken dat er iets aan de hand moest zijn.

En wat wil het toeval? Er was iets aan de hand. Ik las het in de krant. En zag het bij de ingang.

‘Kinderpardon. Verboden toegang voor kinderen. #kerkasielbethel’. Met krijt op de grond geschreven.

Dit las ik op hun site:

‘Sinds afgelopen vrijdag is er een doorlopende kerkdienst aan de gang in buurt-en-kerkhuis Bethel voor de Armeense familie Tamrazyan. Die doorlopende dienst zorgt ervoor dat de Protestantse Kerk Den Haag kerkasiel verleent aan de familie, die al negen jaar in Nederland woont, twee keer toestemming kreeg van de rechter om hier te blijven en – na het laatste hoger beroep door de Nederlandse staat – toch weg moet. Ook voor het kinderpardon zijn ze afgewezen – ook al wonen de kinderen al langer dan vijf jaar in Nederland. Het kerkasiel is een pauzeknop waarmee we de familie even rust geven en de politiek uitnodigen om in gesprek te gaan over het lot van Hayarpi en haar broertje en zusje en over het effect van het kinderpardon, wat nu aan slechts 10% van de kinderen toegekend wordt.

De Protestantse Kerk Den Haag volgt de ‘Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt’ in Katwijk op met het bieden van kerkasiel aan het gezin Tamrazyan. Een voortdurende kerkdienst moet de familie rust bieden. Doel is, volgens Theo Hettema, voorzitter van de Algemene Kerkenraad, tijd en ruimte te creëren voor dialoog met de overheid over een dilemma waar volgens Hettema geen kerk voor geplaatst zou moeten worden: kiezen tussen respect voor de overheid en het beschermen van de rechten van een kind.’

Twee oude vrouwen belden aan. Ik wou een foto maken van de tekst op de grond. Ik sprak hen aan. Ze zagen hun schaduw weerspiegeld in de tekst. Ze deden een stap naar achteren. We raakten in gesprek. De ene vrouw was gelovig. De andere, haar zus, niet. Ze wouden solidair zijn met de situatie van de Armeense kinderen en gingen naar de dienst. 

Een doorlopende dienst van vierentwintig uur. Dus ook ’s nachts kan je hier naar binnen. Dat leek mij wel spannend. Zou je de asielkinderen dan zien? Waren die vierentwintig uur per dag bij de dienst? 

Het zijn leuke diensten, zei de niet-gelovige vrouw. Ook voor niet-gelovigen. Echt de moeite waard. Zij overtuigde mij. Ik wou dat ook wel eens meemaken. En vooral om te kijken hoe de Armeense familie er aan toe was. 

Een zaal vol mensen met een predikant op het podium. De Armeense familie op stoeltjes aan de zijkant van het podium. Dat leek mij het beeld. 

Ik liep naar binnen. Enigszins ontwent. Ik ga nooit naar diensten. Een kerk is voor mij een instituut. Wel een bijzonder instituut. Ik waardeer de mensen die daar hun plek vinden. Maar voor mij bestaat de liefde voornamelijk uit stenen.

Een hartelijke vrouw ontving mij. Ik verwachtte een streng gereformeerde knot met mantelpak. Maar dit was een vrouw met krullen losjes naar beneden hangend en een spijkerbroek. Ze vroeg mij mijn naam in een boek te schrijven. 

Daarna ging er een deur open. Een lichte zaal omarmde mij. Ik keek naar een hoge muur met Portugese tegeltjes. Vooraan was een halve kring met stoelen en een jonge knappe vrouw in toga. Ze was hartelijk en vroeg naar mijn naam. Ik verstoorde duidelijk een kringgesprek. Maar dat liet ze mij allerminst voelen. Ze wou mij bij de rest betrekken. Dus nog maar een keer dat namenrondje. Daarna mocht iedereen vertellen waar zijn of haar naam vandaan kwam. Het deed mij denken aan een praatgroep.

Dit was allerminst een stijf religieuze bijéénkomst. Dit was een groep die daar zat omwille van de vluchtelingen.

Ik deed mijn jas uit en nestelde mij op de tweede rij. “Wil je niet op de eerste rij zitten,” vroeg de predikante? Ik kreeg het warm. Even ging ik weer terug naar de kringgesprekken waar je je zieleroerselen bloot moet leggen terwijl iedereen je aanstaart. Maar nadat ik nee had geschud, ging ze verder met haar dienst.

Waar waren de vluchtelingen eigenlijk? Ik keek om mij heen. Er waren kaarsen aangestoken. En er lagen wat rommeltjes zo her en der. Maar ik kon geen enkel spoor van de gevluchte familie ontdekken.

Eigenlijk deed niets mij aan het geloof denken. De predikante stelde vragen en groepsleden antwoordden. Over normale thema’s.

Totdat een wat oudere man zich geroepen voelde zijn mening over ‘het licht’ met ons te delen. En toen was het hek van de dam. De ongetrainde vrouwenkeeltjes openden zich om een lied in te zetten en de predikante, naar mijn mening de nuchterste van het geheel, sloot af met een gebed.

Dat was het moment dat ik besloot op te stappen. Maar hoe doe je dat. Als elke stap hoorbaar is. En iedereen je aanstaart. 

Er was niets anders mogelijk dan op te staan en duidelijk mede te delen dat ik zou opstappen. Ik verwachtte protest en teleurstelling. Zinnen als: “zo kort een dienst bijwonen?” Of vragende ogen. 

Maar niks van dat alles.

”Fijn dat je er was,” antwoordde de predikante. En enkele leden beaamden dat. Ik had niet het gevoel dat ik iets had bijgedragen aan het geheel. Maar was toch blij met hun antwoord.

Opgelucht verliet ik de zaal.