Deze dagen zijn zo druk dat ik nauwelijks de tijd heb om te wandelen. Maar een avondwandeling in de Fahrenheitstraat (winkelstraat) zit er nog wel in.
De hele winkelstraat is verlicht met allemaal kerstlichtjes.
Leuk, maar ik kan niet ontkomen aan de gedachte dat we hiermee energie aan het verspillen zijn. Ik denk aan de ‘not to do’ lijst voor volgend jaar: gasfornuis, haardkachel, dieselauto, cv, gloeilampen, vlees, warme douche.
En dan is er ook nog een lichtjeswandeling in deze straat. Nog meer lichtjes? Nog meer verspilling?
Toch lijkt het me wel wat om in het donker onder begeleiding van muziek door deze straat te lopen. Wat voor muziek zouden ze gaan spelen? Stemmige kerstliederen vermoed ik.
Als ik aankom op de plek van bestemming zie ik grote groepen kinderen staan met rode puntmutsjes op. De blijde vaders en moeders staan ernaast. Dit lijkt meer een kinderoptocht dan een feest voor volwassen.
Ik hoor iemand door een speaker iets onduidelijks zeggen. Mensen reageren. Ik kijk om mij heen. We moeten plaats maken. Maar voor wat?
Dan komen daar acht meisjes met een pakje aan. Lichtgevende buizen zwaaien door de lucht. Ojee, het is een dansgroep.
Een professionele fotograaf staat enthousiast te flitsen waardoor ik steeds even verblind word. Het dansgroepje wacht. Want de muziek valt uit. Ze kijken naar de danslerares die aan de kant staat. Die telt af op haar vingers. Maar als ze bij nul is gebeurt er niks. De speaker lijkt kapot.
Ik kijk om mij heen. Ik had allemaal kaarsjes verwacht en aanstekers. Maar die zijn vervangen door grote staven van wit led. Niemand lijkt verbaast. Misschien heb ik mij te lang onttrokken aan dit soort ‘gezellige’ bijéénkomsten.
Achter mij staat een groep mensen. Het is daar ondanks de lichtjes tamelijk donker. Ik loop er naar toe. Het zijn de musici. Een in kerstkleren gehuld fanfareorkest. Dan weet ik dat ik weg moet gaan. Als ik opstap hoor ik muziek door de speaker schallen. Het is gerepareerd. De dans kan beginnen.
