Lopen door Transvaal

Lopen door Transvaal blijft verrassend.

Ik loop in de De La Reyweg op zoek naar een winkeltje voor wat boter.

In de verte zie ik een groep kinderen met gele hesjes naderen. Nee toch? Dat zijn toch niet…?

Maar ik heb het mis. Want als ik mijn ogen goed focus zie ik dat ze prikkers in hun handen hebben. Ze zijn bezig met een grote schoonmaak. 

Ik vergeet even mijn boter en loop naar deze groep kinderen toe. Er is ook een begeleidster. 

Ik vraag haar waarom ze dit doen. Ze vertelt mij dat het Ramadan is en dat zij graag iets goeds voor de buurt willen doen, dus zijn ze aan het schoonmaken. 

“En de kinderen vinden het zo leuk, dat we overwegen dit vaker te gaan doen,” zegt ze glimlachend.

Ik kijk naar de vrolijke energieke kinderen Ze lijken trots op wat ze doen. Een jongen houdt zelfs zijn grote vuilniszak voor mij in de lucht. Ik mag er een foto van maken.

Het liefst zou ik ze allemaal op de foto willen zetten, deze fanatieke schoonmakers. Maar ja, ik begrijp ook wel dat dat niet zomaar kan.

Dan loop ik maar verder.

Ik ga de Nijkerklaan in. Zomaar een straat in een buurt die ik nog niet goed ken. Ik loop tegen een open schoolplein op. Iedereen mag daar komen. Er staat geen hek omheen. Ze hebben er namelijk een groen schoolplein van gemaakt. Met bomen, spelactiviteiten, houten palen, planten en bankjes. 

Dit project valt onder ‘Groener Leren’. Ik ken dat fenomeen niet, maar het lijkt mij een goed initiatief. Vooral voor buurten waar niet zoveel groen is. 

Het schoolplein heeft een eigen straatnaam: ‘Cees Schutte plein’, oprichter groene schoolplein 2017 staat er onder als uitleg.

Maar het meest blij word ik nog wel van de openbare tafeltennistafel die er staat. Wat leuk om op deze manier mensen uit de buurt aan te trekken. Het is jammer dat ik geen betjes bij mij heb.

Ik loop verder. En passeer een bord in de Nunspeetlaan met een opmerkelijke tekst: ‘Zeevracht Actie. 160 L, 120 L,  € 15’. Het lijkt wel cryptisch.

Wat zouden ze bedoelen met een zeevracht? En over wat voor spullen hebben we het? Er staat een grote blauwe ton. Zou het daar over gaan?

En dan die‘160 L’. Daar zal wel honderdzestig liter meer bedoelt worden. Maar honderdzestig liter waarvan? Benzine? Water? Palmolie? 

Ik kom er niet uit en ik zie ook niemand om het te vragen. Dus ga ik maar weer verder. 

Twee straatjes verder zie ik in de Schaarsbergenstraat een poster hangen op het raam.

‘Stop de puinhoop! Laat geen vuilnis achter op straat’.

Het is de eerste keer dat ik een dergelijke poster zie en dat in Transvaal! Daar zouden ze er meer van moeten hebben. Maar zo te zien is het een particulier initiatief, want er staat geen logo van de gemeente bij. Wel knap dat je dat in het Nederlands, Engels, Pools en Arabisch op kan schrijven.

Na veel gedraai door straatjes kom ik uiteindelijk weer bij een bekende straat uit: de Zuiderparklaan.

Ik ruik een heerlijke geur. Ik kijk om mij heen. Waar zou dat vandaan komen?

En ja hoor, ik sta naast een poelier. 

Waarom ruikt gegrilde kip altijd zo verrukkelijk? 

Ik kijk naar de verleidelijke borden boven de winkel: dertig stokjes kipsaté voor elf euro. Of  twee kilo scharrelkip voor veertienachtennegentig. Dat is niet veel geld voor zoveel vlees.

Maar tegelijkertijd overvalt mij een naar gevoel. Waarom zoveel vlees voor zo weinig geld kopen? Alsof die dieren niks waard zijn.

Ik zie het beeld voor me van rondlopende kippen op een boerderij. Met een kippenhok waar elke ochtend verse eieren liggen. En een haan die bij het ochtendgloren zijn eerste roep inzet.

Het echte buiten leven.

Stel dat er een passant komt die vier kilo kip en zestig stokjes saté wenst. Weg zijn de kippen, eieren en het gekakel. Weg zijn Jannie, Mieke, Sannie en Arnolien.

Ik word onpasselijk. Van zoveel vlees voor zo weinig geld. 

Toch koop ik ook zelden een verantwoorde kip voor zestien euro. 

Niet omdat ik dat niet wil, maar puur omdat het teveel geld is.