De Luizenmoeders. Een serie waar ik nog nooit naar gekeken heb maar waar Nederland van smult: “Ouderwetse Hollandse humor. Herkenning. Realistisch.”
Als ik het woord luizen hoor krijg ik meteen jeuk. Het lijkt bijna alsof bij het uitspreken van dat woord die diertjes op je hoofdhuid springen. Al krabbend denk ik dan aan flesjes en kammen die ik moet gaan kopen. En aan niet doorheen te komen haar.
Dat is de grootste angst. Dat iemand tegen mij zal zeggen:” Je hebt luizen. Je haar moet er af.
Gelukkig is het bij die angst gebleven. Ik heb ze nooit gehad.
Toen ik op de basisschool zat, in het deftige Bloemendaal, was er een jongen in mijn klas die gepest werd. Kinderen zijn genadeloos. Dan stonden we in de rij te wachten om in de klas te mogen. Als hij er dan aankwam werd er in koor gezegd: “Kijk uit, hij heeft luizen.” En iedereen week dan opzij want je kon niet te dicht bij iemand met luizen gaan staan. Dan kreeg je het zelf ook. Ik heb altijd gedacht dat hij echt luizen had, omdat dit zo stellig werd beweerd. Onlangs werden wij vrienden op Facebook. Het schaamrood stond op mijn kaken. Hij is nu een succesvol muzikant geworden. Gelukkig.
Een vriendelijk jonge serveerster komt aan mijn tafeltje en zet een mooi gietijzeren theepotje voor mij neer. “Dank je wel,” zeg ik.
Ik zit in ontbijt-lunch-koffiebar Nibbels.
Vroeger zei je nog gewoon ‘café’. Nu zie ik door de bomen het bos niet meer. Zit ik in een koffietent? Een ontbijtroom? Een lunchroom? Of mag ik nog gewoon cafeetje zeggen?
Deze buurt ademt chique uit. Dus ‘café’ zal wel niet buurt-waardig zijn.
Het glas met het theezakje wordt naast de pot gezet. Omdat ik verdiept ben in het schrijven van mijn blog, valt mij te laat op dat ik het zakje er zelf in moet doen. Helaas. Nu heb ik een smaakloze lauwe thee.
Wat later hoor ik haar tegen mij praten. Of ik met de lunch geen laptop wil gebruiken.
“Geen laptop? Natuurlijk, prima. Geen probleem.”
Maar toch roept het tegenstrijdige gevoelens bij mij op. Wat is er mis met een laptop gebruiker in een ontbijt-, koffie-, lunchroom?
Ten tweede heb ik net een vol potje met thee van haar gekregen. Misschien was het handiger geweest als zij dat voor mijn bestelling had gezegd. Nu zit ik vast aan een potje thee met water waar ik het zakje thee van vergeten ben in te doen en wat ik binnen vijftien minuten naar binnen moet slurpen.
Het restaurantje is nog vrij leeg. Er zitten wel wát mensen. Er wordt voornamelijk Engels gepraat. Dit is de buurt van ambassade’s en expats. Wat doe ik hier eigenlijk?
Het is een buurt met oude monumentale panden, stijlvolle plantsoenen en gezellige koffiebars. Pardon, lunchrooms.
Ik ga naar de wc. Oei, het is twaalf uur. Mijn laptoptijd zit er op. Gelukkig zijn de serveersters nog met elkaar aan het praten en letten ze niet op mij. Er staat rustgevende klassieke muziek op. Ik pak mijn spullen. En ga naar buiten.
Ik loop naar het plein waar ik gisteren ook was, het Nassauplein in de Archipelbuurt.
Vroeger was het Nassauplein een gracht, maar in het begin van de twintigste eeuw is het water gedempt. Gek om je dat voor te stellen. Meestal vind ik de vervanging van een oude gracht niet mooi. Maar hier, in dit parkje, vergeet ik deze oude tijden.
Op nummer vijftien is het Haagsch Damesleesmuseum, opgericht in 1894.
Openbare bibliotheken bestonden in die tijd nog niet en om deel te nemen aan een mannenleeskring was ongewoon. Een leesmuseum gaf gelegenheid aan vrouwen om ongestoord te lezen en hun horizon te verbreden. Er werd ook gediscussieerd, het was tegelijkertijd een sociëteit. Sinds 1970 mogen ook mannen lid worden.
‘Het Damesleesmuseum biedt haar leden een grote collectie Nederlandse, Franse, Engelse en Duitse boeken; in totaal ruim 35.000 stuks. Bij de oprichting is besloten boeken in de moderne talen in de oorspronkelijk taal aan te schaffen. Incidenteel worden boeken in de Nederlandse vertaling aangekocht. De collectie wordt iedere maand uitgebreid met een selectie van nieuw verschenen boeken. Daarnaast is er een leestafel met Nederlandse en buitenlandse tijdschriften.
In tegenstelling tot andere bibliotheken heeft Het Leesmuseum nauwelijks boeken weggedaan. De collectie beschikt dan ook over veel oude uitgaven en eerste drukken. Elk lid mag per keer vier boeken lenen en deze drie weken houden. Deze periode kan eenmaal verlengd worden’.
Op het midden van het Nassauplein staat ‘De Wachter’, een bronzen beeld uit 1997.
Met dit monument wil kunstenaar Shinkichi Tajiri de tegenstelling tussen ‘je vrijheid inleveren’ en ‘de vrijheid dienen en beschermen’ uitdrukken. Op het beeld staat een tekst:
‘Aangeboden ter gelegenheid van‘Het einde van de dienstplicht’door de belangenverenigingen van en voor dienstplichtigen 31 augustus 1996’.
En dan kom ik aan bij dit bankje, de dubbelbank, ook wel luizenbankje genoemd.
Je kan aan twee kanten zitten. De leuningen zitten tegen elkaar aan. De groene gietijzeren poten hebben een sierlijk vorm.
‘Deze dubbelbank werd vroeger ook wel luizenbankje genoemd. Je zit op deze bank namelijk met de rug naar elkaar toe zodat de luizen gemakkelijk kunnen overspringen. De dubbelbanken waren vroeger over de gehele stad verspreid. Nu zijn er nog maar vijf van over: drie op het Lange Voorhout en twee op het Nassauplein’.
Twee? Ik zie er maar één.
Er is wel eens een test gedaan. Als je begint met krabben op je hoofd in het bijzijn van anderen nemen die dat krab gedrag over. Jeuk hebben werkt aanstekelijk.
Ik kijk nog één keer achterom. En krab nog even woest door mijn haren.
Wat een mooi plein.