Voor het flatgebouw Groenestein aan de Loosduinseweg zitten de ‘Man en vrouw op zuilen’ (1988) van Berry Holslag op zes meter hoogte al bijna 30 jaar bij elkaar.
Het is een vreemde plek. De Loonsduinseweg is een drukke weg waar verkeer heen en weer raast. De flat achter dit beeld blinkt niet uit in schoonheid, eerder het tegenovergestelde. Aan weerskanten van de flat zijn rommelig uitziende winkels en opslagplaatsen voor bedrijven. Aan de overkant ligt een groot terrein braak. Mensen fietsen hier snel langs. Zelden zie ik een voetganger de tijd nemen voor dit stukje weg. ‘Zo snel mogelijk wegwezen’ is eerder het gevoel wat hier past. En toch, op deze plek staat een beeld. Een opvallend beeld. Waarbij onder andere een vrouw met een hoofddoek is uitgebeeld. Levensgroot. Nooit eerder heb ik dat gezien. En ze draagt pumps. Wat een statement. Dit beeld zou een plaats verdienen op een plek in het centrum zodat iedereen er naar kan kijken. Naar moet kijken. “Zie je dat het kan”, lijkt het te willen zeggen. Het straalt rust uit. En tevredenheid. Geen spanning. Geen onvrede.
