Als je de boulevard van Kijkduin vergelijkt met de boulevard van Scheveningen is het eerste wat opvalt dat het publiek in Kijkduin oud is. Allemaal gepensioneerden. En ik.
Geen snelle hippe plekken, internet, muziek, vertier, jeugd of piercings.
Maar schuifelende rollators, grijze hoofden, kleine kinderen en wandelaars.
Oer en oer saai.
En toch vind ik het een heerlijke plek.
Waarom?
Door zijn kleine restaurantjes met schuifbaar dak, de vaste bezoekers, de ruimte op het terras, het vriendelijke personeel, de comfortabele stoelen, het uitzicht op zee, de duinen vlakbij, de wind, de zon.
In Scheveningen is alles groot. Een grote boulevard, een veelheid aan winkels, een grote pier, veel mensen, grote stranden.
In Kijkduin is alles klein. En kleine boulevard, een klein aantal restaurantjes, een klein winkelcentrum.
Het is de plek waar je bij de eerste zonnestralen in de zon kan zitten. Waar rust is. Waar je kan werken. Waar geen internet is. Waar restaurants uitverkoren verzamelplekken voor de bejaardensoos zijn. Waar ik elke zondag naar toe wandel.
Ruimte, licht, zon, wind, heen en weer wiegend helmgras. Een patatje voor de koude dagen. Poffertjes in de namiddag. Alles is voorspelbaar.
Altijd krijg ik weer hetzelfde te horen. “Ga jij naar die suffe plek?”
Ik heb al veel geschreven in Kijkduin. Het is dé plek voor mij om te kunnen nadenken. Zeker, ik heb ook andere schrijfplekken. Maar dit is toch anders.
Hier kan je dromen over hoe het is geweest. Hoe het zou kunnen zijn. Of hoe het ooit zal zijn. Een ideale plek voor de creative geest.
Dit is de plek waar je niet zou moeten afspreken met je eerste afspraakje.
Het winkelcentrum is somber. Die zit onder de restaurants. Je gaat met een trap naar beneden. Naar een donker hol.
Ik zie er nooit iemand. Het is een plek waar je graffiti, uitverkoop en leegstand verwacht.
En daar heb ik mijn hippe beige regenlaarzen gekocht.
Ik heb ooit een keer gehoord dat kinderboekenschrijfster Tonke Dragt in Kijkduin boeken heeft geschreven.
Op een nog veel suffere plek dan waar ik zit: in het poffertjes restaurant.
Ik weet niet of het waar is.
De sfeervolle restaurantjes met schuifdak aan de kleine boulevard gaan weg en maken plaats voor hoge flats. Een moderne winkelstraat komt tussen de hoge flats in te liggen.
Aan de zeekant waar nu de boulevard is, komen trendy terrassen onder een afdakje.
Hoe zou het mijn Turkse restaurantje waar ik altijd zit (zie blog ‘Ons kent ons’) vergaan?
Als de verbouwing klaar is heb ik geen werkplek meer.