Ik was tijdens het Living (room) Music concert (zie blog) zo enthousiast geworden over een violiste en een Bajanspeler (Bajan is een Russische knopaccordeon), dat ik ze nog een keer wou zien.
De hoge tonen van de Bajan klinken bijna hetzelfde als de hoge tonen van de viool. Soms weet je gewoon niet welk instrument aan het spelen is. Terwijl een accordeon echt heel ander instrument is dan de viool.
Het concert was in museum Voorlinden.
Het enige wat ik daarvan wist was dat Wim Pijbes zijn baan als directeur van het Rijksmuseum had ingewisseld voor dit museum. Maar inmiddels is hij ook al weer weg.
Omdat het concert gekoppeld was aan een bezoek in het museum nam ik mij voor het museum te bezichtigen.
Ik kwam al fietsend aan bij het bordje ‘Voorlinden’. Een oud gebouw en een weg heette mij welkom.
Ik fietste het landgoed op en werd naar een parkeerplaats geleid waar ook een fietsenstalling was. Ik zette mijn fiets in de fietsenstalling.
Bij de ingang van het park rond het museum stond een bord met informatie. Er was een tuin te bezichtigen en een restaurant. Voor het museum en de concerten moest je betalen, voor de tuin niet. Ik nam mijzelf voor na het concert een wandeling door de tuin te gaan maken.
Het landhuis uit begin twintigste eeuw, ontworpen door een engelse architect, had allure.
Een statig en indrukwekkend gebouw in oude stijl. Het museum wat daar tegenover lag was van een volstrekt andere orde. Een hypermodern glazen blok met kunstwerken die je door de ramen heen kon zien. Toch lag het mooi verscholen tussen de bomen en de tuin. Bescheiden.
Bij de ingang werd ik doorverwezen naar de kluisjes. Je tas moest in een kluisje. Na wat gewroet met een sleutel die niet paste liep ik door een smalle gang van het museum richting concertzaal.
Een ruime lichte zaal met rode stoelen stond voor ons klaar. Het podium had een glazen wand waardoor er veel licht was en je een prachtig uitzicht over de tuin had. De muzikanten werden deel van dit plaatje.
Na een concert van ongeveer drie kwartier mochten we door het museum dolen.
Dat werd inderdaad dolen want ik wist niet waar ik naar toe moest. Ik had mijn boekjes in de concertzaal laten liggen. Dan maar een beetje intuïtief door dat museum lopen.
Het is een museum met moderne kunst. Hele wisselende werken tref je aan. Omdat ik niet veel tijd had en ook nog graag de tuin wou bekijken, heb ik helaas de meest bijzondere werken gemist, begreep ik later.
Maar ik had toch nog genoeg gezien om te publiceren. Hier een aantal werken.
En nu kon ik dan eindelijk de tuin bekijken. Ik had gelezen over een bijzondere tuin en een wandelgebied.
Ik liep op het verharde pad tussen het museum en het restaurant. Maar nergens zag ik een wandelpad.
En een speciale tuin was er ook niet. Na drie keer heen en weer te zijn gelopen tussen restaurant en museum, vond ik het welletjes. Ik liep naar mijn fiets en ging weer huiswaarts.