Op de Hoek

Ik had het woord al zo vaak horen rondzoemen. Iets waar je volgens horen zeggen eigenlijk niet meer zonder zou kunnen in deze tijd. Ik heb altijd een gezonde weerstand daartegen gevoeld. En misschien wel een bang voorvermoeden dat mijn avonden anders zouden gaan lopen als ik daaraan zou beginnen. En inderdaad, dat klopte.

Ik heb het hier over Netflix. 

Na jaren van twijfelen ben ik eindelijk omgegaan. Ik kijk Netflix. Ja, zo zeg je dat, ik kijk Netflix.

Maar na een paar maanden overweldigd te zijn geworden door een onophoudelijke bron van steengoede krimi’s, voel ik me stresserig en de uitputting nabij. Naar bed gaan in aflevering zeven terwijl je er nog drie te gaan hebt is onmogelijk. Seizoen één beeïndigen en weten dat seizoen twee klaar staat, kan je niet links laten liggen. 

Ik zit gevangen.

Voor nieuws geen tijd meer, documentaires duren te lang. Alles draait alleen nog maar om die ene serie waar je naar aan het kijken bent.

Ik ben in lunchroom ‘Op de Hoek’, of eigenlijk ‘Bijna op de Hoek’.

Deze lunchroom is pas enkele jaren oud. Ik weet nog precies hoe ze zijn begonnen. De eigenaresse had eerst een videotheek, Videoland, wat ernaast lag. Ik kwam daar vaak. Niet alleen om een dvd-tje te huren, maar ook om mij te laten informeren over films en series. Want het personeel wist altijd erg veel en was aardig.

Af en toe wipte ik er een film uit, las de tekst op de achterkant en keek of dat wat voor mij zou zijn. Grote bakken met snoep en popcorn stonden ernaast. 

De avondsfeer, het licht, de mensen, de vriendelijkheid, de spanning welke film je zou vinden. Het was een plezier om daar te zijn.

Maar langzaam werden series populair. En die werden steeds vaker online aangeboden. ‘Binge watching’ werd een hipe (niet meer kunnen stoppen met kijken naar een serie). En Netflix begon zijn eigen series aan te bieden.

Op een dag vertelde de eigenaresse van Videoland mij dat ze een lunchroom wilde starten. Want de videotheek redde het niet meer. Ze kocht het pand naast Videoland en opende niet veel later haar lunchroom ‘Op de Hoek’. Eerst nog samen met Videoland. Maar later hield Videoland op te bestaan. 

Tja. Daar ging mijn wekelijkse uitje. Wat moest ik nu?

De bibliotheek had dvd’s maar die collectie was beperkt.

‘Op de Hoek’ heet nu ‘Bijna op de Hoek’, omdat het pand na een verplichte verhuizing niet meer op een hoek zit. Maar de lettertjes ‘bijna’ zijn wel heel erg klein geschreven.

De lunchroom is nog niet af. Er moet nog het een en ander gebeuren. Er is wel al een grote kinderspeelhoek waar kinderen aan het spelen zijn. En een piano waar een ieder die kan spelen op mag spelen.  Maar kinderen niet. 

Wie is in godsnaam Bo?

Het is nog te vroeg voor uitgebreide kiekjes, maar die gaan er zeker komen.

Ik loop naar buiten. En kijk in de verte naar het gebouw waar de videotheek ooit zat. Een van de laatste die er nog was. Nu is Videoland online. Ik vrees dat er niks anders op zit dan mee te gaan met de tijd.