Op zoek naar Polen in Laak

Wat doe je als je de opdracht krijgt: “zoek naar Polen in Laak.”

Ten eerste heb ik al moeite met dat woord ‘Polen’. Door mensen op die manier te categoriseren lijkt het alsof je niet meer over mensen praat, maar over een verschijnsel. 

We gaan toch ook niet op zoek naar ‘Hagenaren’? 

En dan rijst meteen ook de vraag: hoe Haags zijn wij eigenlijk?

Want er zijn Polen die langer in Den Haag wonen dan ik.

Statistisch gezien wonen er misschien veel Polen in Laak. Dat lees je. Dat schijnt. Maar ik zie ze niet. Ik weet niet waar. Misschien mis ik een straatje?

Het Valkenbos-/ Regentessekwartier kent meerdere Poolse supermarkten. De heerlijkste dingen kan je daar kopen. Vooral op het gebied van vleeswaar.

Er is nu ook een openbare tentoonstelling op het Regentesseplein over Poolse vrouwen.

Op straat hoor je geregeld Pools.

Is het daarom een Poolse wijk? Nee.

Want er zijn nog zoveel andere nationaliteiten. En dan heb ik het nog niet eens over de Nederlanders zelf. Die de grootste meerderheid vormen.

De Hagenaren, Hagenezen, Brabanders, Friezen, Limburgers, Utrechtenaren, Haarlemmers, Rotterdammers, Amsterdammers, Zeelanders en Groningers.

Zouden we die ook moeten categoriseren?

Wonen die statistisch gezien ook in een bepaalde wijk?

Als ik naar de grote Poolse supermarkt op de Zuiderparklaan ga, spreekt het personeel hoofdzakelijk Pools. Van mijn Poolse vrienden hoor ik dat je daar moet zijn voor Poolse producten. Natuurlijk zijn daar dan veel Poolse mensen te spotten.

Maar groeperen die Polen dan samen? Wonen ze in dezelfde straat? Dezelfde buurt? Enkelen misschien. Maar er is geen getto-vorming.

Wat ik verder weet is dat het leven zonder je familie in een ander land moeilijk kan zijn. Je kan op niemand terugvallen en als je kinderen hebt is het lastig ze zomaar aan iedereen toe te vertrouwen. Natuurlijk val je dan af en toe terug op je vrienden. Maar is dat omdat ze ‘Pools’ zijn? Of is dat omdat je ze nog van je oude dorp of stad kende waar je opgroeide? 

Zoeken wij onze oude vrienden niet ook op? 

Er bestaan in andere steden inderdaad wijken waar specifieke bevolkingsgroepen bij elkaar klitten. In Den Haag niet. Het is een mix van eenenzeventig verschillende culturen, vertelde iemand mij onlangs.

De enige wijk waar ik oprecht kan zeggen dat daar een specifieke bevolkingsgroep woont is Duindorp. Daar wonen allemaal Hagenezen. Scheveningers eigenlijk. Die laten nieuwkomers maar mondjesmaat toe. 

Waarom? 

Omdat ze zich als een grote familie voelen. Duindorp is van hen. Al decennia lang. Met hun eigen mensen en hun eigen taal.

Vanuit het Hollands Spoor loop ik door een tunnel naar Laak. De wijk waar ik moet gaan zoeken.

Ooit was dit stuk achter het Hollands Spoor verwaarloosd. Daarna was het een bouwput

Iets doet daar nog wel een beetje aan denken.

Nu is het een prachtig moderne plek met een brug over het water en wat bistro-boten. Ik kijk mijn ogen uit. Even later zie ik dat hier zelfs de Haagse School staat. 

Dat is bijzonder. Want als je aan de voorkant (Neherkade) langs de Haagse School rijdt, lijkt het een ongezellig gebouw waar je niet echt op school zou willen zitten. 

Ik loop over een plein met water, restaurantjes, kunstwerken, bomen, boten en een vogeleiland.

Er is nog wel een enkele verwijzing naar vroeger.

De Waterloop heet het hier. Het voert je via een bruggetje naar een ander water. Het bruggetje is een mooie entree naar de wijk ‘Laak’. Ook wel Laakkwartier genoemd.

Nu ben ik in Laak. Kijk eens wat een mooie beek door de wijk heen kronkelt. Deze heet Laak.

Nu maar op zoek naar de Polen.

Ik kijk uit naar Poolse supermarkten, café’s, hangjongeren, arbeiders in steigers, rondrijdende busjes, moeders met hun kinderen, kappers, schoenenwinkels, buurthuizen.

Ik kijk rond. Zie niks. Het blijft stil. Dus loop ik verder.

Ik zie Kapsalon Instanbul, Bakkerij De Molen, Quick Bike Repair, Deli’s pizza, Vishandel. 

Verdorie, er is geen Pool te bekennen.

Ik duik dieper de wijk in. Naar links. Vrouwen schijnen altijd naar rechts te willen, dus ga ik nu maar een keer naar links.

En…?

Ja!! Ik hoor Pools!

Ik kijk voor me. Een moeder met haar kind. Ze praten Pools. Eindelijk. Maar dan stappen ze op de fiets. En vertrekken. Ze gaan naar rechts. En weg zijn ze.

Een Tropische Markt, Snackbar Arthur, Massage-salon Thai, Hollandse Lunchroom.

Ik zie een tekst op een stoeptegel. Zo Nederlands als het maar zijn kan.

‘Regenboog, mama papa, mensen en kinderen, wij zijn mooie bloemen, regenboog’.

Misschien wandel ik niet in het juiste stukje Laak?

Of zouden ze aan het werk zijn? Polen staan namelijk bekent als harde werkers.

Na een uur dolen door de wijk geef ik het op. Ik heb één Poolse kraamzorg gezien. Dat was het. En die was dicht.

Ik denk aan de inwoners van Laak. De meest plat pratende Hagenees die ik ken woont in Laak. Altijd gedacht dat Laak vol Hagenezen zat.

Ik nip aan mijn thee in sfeervol Paviljoen Kobus. Ook hier is geen Pool te bekennen.

Vond je dit een leuke blog? Abonneer je dan op mijn website door op de zwarte knop ‘Abonneren’ te drukken. Dan krijg je bericht zodra de nieuwste blog online is.