Patatje mayo in sterrensnackbar ‘Frites Atelier Amsterdam’

Beloning. Het werkt. 

Als je twee jaar hebt lopen zwoegen om het hardlopen weer een beetje onder controle te krijgen is een beloning op zijn plek. 

Een half uur rennen lijkt misschien weinig voor menig hardloper, maar als je lichaam of geest een tijdje uit de roulatie is geweest is het veel. 

Dus dit heugelijke feit moest gevierd worden.

Ik had gelezen dat er in Den Haag een friettent bestaat waar friet en kroketten door een sterrenkok worden gemaakt. Namelijk in het Friet Atelier Amsterdam in de Venestraat in Den Haag.

Dat klinkt mij als muziek in de oren. Friet en kroket op stand.

Het frietatelier zou in Amsterdam gestart worden, maar daar konden ze geen geschikte lokatie vinden, vertelt de bediende mij later.

Ja grappig, daar sta je dan in een snackbar en dan heb je het ineens over frites.

Maar goed.

De snackbar ziet er prachtig uit. Chique en smaakvol ingericht. Er staan vijf prachtig gestileerde kannen met verschillende zelfgemaakte mayonaises. Ontworpen door drie sterrenkok Sergio Herman.

De koks (of het personeel?) in de winkel hebben zwarte plastic handschoentjes aan. De frites (of moet ik pommes frites zeggen?) liggen als prinsesjes in smaakvol houten kistjes te wachten op hun bestemming. 

Een elegante Engels sprekende friteuse (diegene die de frites bakt) pakt een handje van deze mooi gesneden aardappel staafjes en legt ze in de frituur. 

Ik ruik geen baklucht. Bijzonder.

Het tweede personeelslid doet de bestellingen. En beantwoord hoffelijk al onze vragen. Zoals dat van hem wordt verwacht in een sterrensnackbar. 

We doen de bestelling (patatje mayo met kroket) en binnen een mum van tijd is het klaar. Het tweede personeelslid doet met zijn zwarte handschoentjes wat saus en garnituur op het bordje van de kroket.

Hij overhandigt mij deze langzaam gegaarde vleeskroket met een flinke portie zelfontwikkelde pepermayonaise en een frisse garnituur.

“Alle smaken tegelijk eten”, zegt hij beleefd. Dan komt de ‘croquette’ het best tot zijn recht. 

Ja, zo gaat dat als je chique uit eten gaat. Dan heb je het over ‘smaken komen tot hun recht’. En ‘croquette’.

“En hier zijn de frites,”voegt hij er nog aan toe.

De bakjes met frieten ogen goed. Misschien wat klein. Maar de patatten zien er mooi uit. 

Bij de patat mag ik twee soorten mayonaise kiezen. 

Ik loop naar de vijf kannen met mayonaise. Aangezien ik niet weet hoe de mayonaises smaken, proef ik stiekem wat van de druppels die aan het kraantje hangen. Een personeelslid ziet dit. Even voel ik mij ongemakkelijk. Maar het sterrenpersoneelslid blijft beleefd en zegt niks. Dan maak ik mijn keuze.

Als ik weg loop zie ik dat hij met een doekje naar de kannen loopt en snel de kraantjes schoonveegt.

Eigenlijk wil ik zitten. Want twee snacks en een drankje (zelfgemaakte Ice tea) is wat veel om vast te houden als je ook nog wil eten. 

Ik kijk rond. Er is één sta-tafel, maar die is bezet. Verder zijn er nog twee piepkleine bankjes in een hoek. Niet echt veel plek om te zitten. 

“Tja,” zegt de bediende die mijn blik ziet, “het pand is te klein. Maar in andere zaken hebben we wel meer plaats hoor.”

Ik vraag hem naar zijn andere zaken. “We hebben zaken in Arnhem, Antwerpen, Utrecht en Brussel,” zegt hij trots.

Dat is voor nu wat ver, denk ik.

“In Brussel hebben we tafels en stoelen voor wel honderdvijftig personen,” voegt hij er aan toe. “Want we hebben daar twee verdiepingen.”

“Fijn,” zeg ik.

We gaan op het kleine bankje in de hoek zitten. Waar je bijna niet met twee personen kan zitten. Ik zet mijn etenswaar op het kleine plankje naast mij. Mijn jas houd ik aan want de deuren staan wagenwijd open zoals het een echte snackbar betaamt. 

Dan begin ik met eten. 

Friet met twee soorten zelfgemaakte mayonaise. Wat een luxe.

De sterrenfriet is heerijk gebakken. Krokant en luchtig met geen enkele zwarte of te slappe friet. De mayonaise is vol en rijk van smaak. 

De croquette is helemaal een feestje. Vooral als je, zoals de bediende al zei,  in een hap al de ingrediënten bij elkaar eet.

Gretig werk ik mijn eten naar binnen (of zijn dat te banale woorden voor een snack op stand?).

Maar als ik na mijn kroket halverwege mijn friet ben begin ik mij ineens onwel te voelen. Drie porties mayonaise beginnen hun tol te eisen.

Ik veeg mijn mond af met een van de servetjes met originele tekening. Dat zie ik nog. Maar dan moet ik echt even naar buiten. Wat frisse lucht naar binnen zuigen. 

Buiten grijp ik naar mijn maag. En probeer mij staande te houden. Ik probeer mijzelf af te leiden door gevels te tellen. 

Dat werkt. Na vijf minuten ben ik weer in orde. Maar ik wil even niet aan de patatjes denken die nog gegeten moeten worden.

En ga naar binnen. 

Daar neem ik een paar slokken van hun zelfgemaakte ice tea. Appel, rabarber en vlierbes. Een heerlijk verfrissende drank. Je proeft het ambacht.

Maar eerlijk is eerlijk, frites en een croquette met zelfontwikkelde mayonaises, echt heerlijke smaken, maar het blijft een vette hap..