Wat is het gek om na zo een lange tijd weer in Kijkduin te lopen. Ze zijn daar aan het bouwen. Al meer dan een jaar.
Ik ben bang dat er veel veranderd is. Maar naarmate ik dichterbij kom zie ik dat de bouw nog niet zo opschiet.
De zachte regen drupt op mijn huid. Dat voelt lekker aan met dit weer.
Ik loop via de heuvel omhoog. Naar het strand van Kijkduin. Hoe hoger ik kom, hoe lichter het wordt.
Normaliter.
Maar nu niet.
Want er staat een enorme flat voor mijn neus. En die houdt een deel van het licht weg.
Dus toch.
Ik loop verder naar de winkels en de boulevard.
De winkels in Kijkduin zitten een beetje verstopt onder de grond. En lijken wat donker en smoezelig.
Maar moeten er niet altijd plekken in de stad zijn waar je nog kan dromen van nieuwe tijden?
Ik loop naar de boulevard.
En ga naar mijn vaste stek. Het Turkse restaurantje.
Ik ga zitten in de serre. Deze zit vast aan het restaurant. Maar er is een schuifdeur tussen die dicht kan. Zo kunnen mensen in de serre roken.
Misschien noem je dit wel een terras. Een overdekt terras. Met zicht op de zee.
Buiten op de boulevard staan een paar marktkraampjes. De verkopers hebben weinig te doen. Het is uitgestorven.
De serveerster loopt ook wat doelloos rond. Te weinig mensen. Ze herschikt asbakken op tafels om wat te doen te hebben. Het is vakantie. Iedereen is weg.
Naast mij zit een forse man. Hij steekt een sigaar op. De rook slaat in mijn gezicht en ik moet meteen hoesten.
Na een tijdje schuiven er nog twee mannen aan. Het is schijnbaar borreltijd. Om twaalf uur. Want het bier wordt op tafel gezet.
De schuifpui boven het terras wordt geopend. Voor wat frisse lucht. Want het is benauwd. Op deze dag in augustus. Een windje blaast naar binnen.
Op mijn tafel staat een lampje.
Met een klein zonnenpanneeltje.
Op de boulevard komt een fietser met een fietskar voorbij. In zijn fietskar zit een hond. De hond kijkt nieuwsgierig om zich heen. Maar hij springt er niet uit.
Dan zijn ze weer uit beeld.
De mannen naast mij hebben serieuze gesprekken. Ik kan het niet helemaal volgen. Maar het lijkt over van alles te gaan: hypotheken, relatiebreuken, kanker, pensioenen. Elk mogelijk onderwerp passeert te revue.
Aan de andere kant van mij zitten wat jongere mensen. Die praten iets luider. Maar zijn ook tijden stil.
Een vogeltje hopt eigenwijs over mijn tafeltje. Op zoek naar wat kruimels.
Als ik beweeg is hij alweer weg.
Maar dan ziet een kauwtje ziet zijn kans schoon en vliegt in een rechte lijn naar mijn tafel. Hij kijkt mij doordringend aan. Alsof hij duidelijk wil maken dat dit nu zijn territorium is. Maar ik ben niet onder de indruk. Ik wapper wat mijn handen en weg is hij weer.
Het is stil. De mannen zeggen even niks. Ik hoor wat Turkse muziek uit het restaurant komen. De mannen hebben net te eten gekregen. En happen gretig hun maaltje weg. Het ziet er lekker uit.
Dan gaat het gesprek weer verder. Over koolhydraten en afvallen. Spiermassa en veel eten. En bananen.
“Daar moet je mee uitkijken,” zegt er één. “Er is een schimmel ontdekt.”
“Welnee joh,” antwoord de wat oudere man. “Als je naar de Tour de France kijkt zie je ze allemaal bananen eten.”
Ik eet een tosti met ketchup. En helaas zit er nu een rode klodder ketchup op mijn smetteloos witte ’t shirt. Ik krijg ‘m niet weg met mijn servetje. Erger nog, het lijkt zich steeds hardnekkiger vast te bijten in mijn frisse katoentje.
De mannen praten over het ziekenhuis. De vader van één van hen kan slecht lopen. En hij eet slecht. “Hij heeft kanker,” zegt hij. “Hij weegt nog maar vijftig kilo.”
“Je mot vlees eten,” zegt de oudere man. “Mag ik nog een biertje,” roept hij vervolgens naar de serveerster.
“Mijn moeder is heel moe,” vervolgt de zoon.
“Ze zal ook wel afgevallen zijn,” zegt zijn vriend.
“Nee hoor,” zegt de zoon. “Ze is niet afgevallen.
“Ik heb ook kanker gehad,” zegt de oude man.
“Hij valt veel,” zegt de zoon weer.
Ik ga naar de wc om mijn vlek ketchup eruit te wassen. Als ik terug ben zijn ze weg.
