Ik had vandaag geen zin in een duidelijk omlijnd plan dus liet ik mij gaan in de Componistenbuurt. Ik kwam op het Scarlattipad terecht. Een lang pad langs een sloot met veel bomen. Wat een rust.
Aan de rechterkant waren huizen, maar daar merkte ik niks van. Ik werd opgeslokt door het water, de vogels, de knotwilgen die aan het uitgroeien waren, de houten bruggetjes, en de enkele wandelaar die zich rustig liet voortbewegen tussen al het groen. Weer een verscholen pareltje waar ik het bestaan niet van wist.
Ik passeerde een watertuin met een klein eilandje waar een vogel zijn nest op had gebouwd. Een vader met twee kinderen liepen langs. Het meisje wees naar de vogel: “Ogel”, riep ze blij en de meerkoet stoof weg.”Eg,” zei ze toen beteuterd en ze liepen verder.