Het heeft gesneeuwd. Een blijdschap maakt zich van mij meester als ik de gordijnen opentrek. Een tapijt van verzamelde witte vlokken. Ik denk aan kerst. Zou het…?
Wat is dat toch met dat ‘zullen we een witte kerst hebben dit jaar’? Wat is er zo bijzonder aan een witte kerst? Zeker, sneeuw is prachtig. Maar ik kan mij voorstellen dat menig Oost-Europees hier heel anders over denkt. Denk eens aan die natte zwarte smurrie waar auto’ s doorheen racen. Of aan ouderen die de deur niet meer uit kunnen omdat het zo glad is. Of het onderuit gaan op je fiets.
Ik kijk naar een zelfgemaakt mini-sneeuwpopje. Knap dat je van die paar vlokken toch nog een sneeuwman weet te produceren.
De ultieme kerstwandeling. Dat is waar het om gaat. Straatjes die glinsteren in het wit. Auto’s die stapvoets voorbij rijden met een kap vol sneeuw. Lanen met mensen die vrolijk zijn en lachen. Bossen. Kinderen op een slee. Met je bergschoenen in de verse sneeuw wegzakken. Vogeltjes. Stilte. Licht.
Het is mistig. Ik zie de vage contouren van een kerk.
Kleine slootjes en vijvers hebben hun eerste dunne laagje ijs te pakken.
In Landgoed Ockenburgh combineert het lichtgevende witte sneeuwpad mooi met de grijze mist die erboven hangt.
Een veld ligt er verlaten bij. Omdat het mistig is lijkt het op een grote heuvelige vlakte omringd door bossen.
