Van dit soort acties wordt ik altijd heel blij. Zakjes van papier met een stevig hengsel die bij de ingang van een strand liggen. Gratis en voor niks. Alleen maar voor het goede doel.
De kast waar de zakjes in liggen, heeft de vorm van een papieren zak. Makkelijk herkenbaar, origineel van vorm en geen storend object op een strand. Naast deze kast staat een vuilnisemmer. Zichtbaar en duidelijk. Daar kunnen de zakjes na een strandbezoek in worden gedaan.
Hoe vaak is het niet voorgekomen dat we op een zomerse avond op het strand aan het barbecuen waren en met het afval in onze maag zaten.
Natuurlijk, het moet in de prullenbakken, maar daar kom je niet zomaar. Het strand is sinds een paar jaar breder gemaakt. Met heuvels van rul zand bij de ingang. Dit om betere bescherming tegen de stijging van de waterspiegel te bieden. Dan loop je met zware tassen en plastic bordjes in de linkerhand, en plastic bekertjes met verpakkingen en bestek in de andere hand. Heuvel op, glijdende slippers, een tas die naar beneden glijdt. Je wankelt en het plastic bestek valt uit je handen. Je stopt. Bukt en verzamelt de vorken en de lepels, pakt de tassen weer op en sjokt voorzichtig verder naar de prullenbak bovenaan de heuvel.
Maar de zakjes zijn ook handig bij een lange strandwandeling als je met een leeg krakend waterflesje en een slijmerige bananenschil in je jaszak opgescheept zit.
Of, bij mooie schelpen, als je je schone broekzakken vult met deze zoute, zanderig naar vis ruikende objecten.
Eindelijk is er een oplossing gekomen voor al dit ongemak: Het strandafvalzakje.
Ik pakte een zakje van de stapel. Het was van stevig papier. Het betere soort in de supermarkt. Met een stevig handvat. Ik bedacht mij dat ik geen afval maar wel zand nodig had. Dat was nog eens een uitkomst. Nu had ik een zakje waar ik het in kon doen.
Maar ook duindoornbessen, bramen en rozenbottels verzamelen was nu mogelijk. Geen jus meer die uit je jaszak sijpelt.
Ik keek omhoog. De kraaien waren het met mij eens. Ze cirkelden in de lucht boven mij. En maakten veel lawaai. Alsof ze zeiden: “ja ja ja.”
