hun baasje die aan het winkelen is
Ik loop met bibberende pas door de Fahrenheitstraat. Wat een belevenis. De winkels zijn weer open! Het leven keert weer terug. Ik kan het bijna niet geloven. Ik kijk voorzichtig om mij heen. Vertwijfelt. Kan ik echt naar binnen?
Ja hoor, het kan!
En de terrassen die zijn ook open. Het is echt waar.
Ik kan weer gaan schrijven. In Den Haag zijn. Naar de wc gaan. En gesprekken afluisteren.
Ik haal opgelucht adem. Ik durf bijna niet. Naar de Hema. Maar ik doe het toch. Om even een winkelervaring te hebben gehad.
Het is niet druk. In de Hema. Het personeel is nog spullen aan het ordenen. Een jonge vrouw bij de ingang geeft mij een schoongemaakt mandje.
Eigenlijk wil ik helemaal niets kopen. Ik wil alleen maar even voelen. Vrijheid voelen. En leven.
Groots. En bijzonder.
Zeker, de Coffee’s to go waren een goed alternatief. En winkelen op afspraak ook.
Maar, inplaats van even gezellig te kunnen babbelen met elkaar moest je zorgen zo snel mogelijk weg te zijn. Want hoe minder contact des te beter.
Daar word ik niet echt gezelliger van. En mijn medemens ook niet.
Na de Hema te hebben geproefd loop ik richting Kijkduin. Want ik wil natuurlijk ook mijn ultieme terras ervaring hebben. En waar kan dat beter dan op het terras waar ik voor het Corona tijdperk al vele blogs heb geschreven.
Het Turkse café/restaurant Marmaris.
Lang zaten ze aan de boulevard op Kijkduin. Totdat Kijkduin op de schop ging. En plaats heeft gemaakt voor dure hoge flats en moderne winkels. Toen moesten ze weg. Weg van hun prachtplek.
Nu zitten ze op de Kijkduinsestraat. Vierhonderd meter verwijderd van de plek waar ze eerst zaten.
Het personeel is hetzelfde. Het publiek ook. Maar de auto’s en het uitzicht niet.
In plaats van zee en stilte ben ik omgeven door flats en drukte. Auto’s racen langs.
We mogen nog niet naar binnen zegt de serveerster. Wel naar de wc.
Op het terras zijn drie tafels met een lintje afgezet. Zodat je daar niet kan zitten. Om genoeg afstand tot elkaar te kunnen bewaren.
De rest van de tafels zijn bezet. Op een paar na.
De zon schijnt.
Mensen komen uitgelaten hun eerste terraservaring opdoen. Blij, met trillende knieën, vergetend hoe het ook al weer was.
Maar na een uurtje zitten wordt het al weer wat rustiger. Want, zo gaat dat, het nieuwe is al weer vanaf.
Misschien moeten ze hier wat meer planten neerzetten zodat je de flats niet meer kan zien.
Achter mij zitten een vrouw en een man. De vrouw is verkouden. Ze kucht en snuift met haar neus.
Er is geen vragenlijst. Bij dit terras. Of een reservering. Of een notering van je naam. Je kan hier gewoon zitten. Niemand controleert je. Dat is natuurlijk ook wel fijn. Want zo voel je je toch weer wat vrijer.
Maar ja, er zit ook een zeker risico aan vast.
De man voor mij kucht ook. Is dan iedereen hier verkouden??
Na zijn kuch neemt hij nog een lekkere hijs van zijn sigaar. Ik kan hem niet goed zien door de rook en zijn donkere brillenglazen.
Er staat een grote bord patat voor hem.
Hij kijkt wat lodderig voor zich uit. Zijn glas wijn is bijna leeg. Het is drie uur in de middag,
Ja, dat krijg je als je ’s avonds niet meer uit kan. Dan is het maar in de middag eten.
