Het is een mooie dag vandaag. De zon schijnt. Wel is er een stevige wind en is het koud. Maar de lucht is strakblauw.
Het is bijzonder stil. Alsof het zondagochtend is en iedereen ligt te slapen. Eigenlijk zou ik de vogeltjes willen opnemen, maar de auto’s blijf je horen.
Rijden mag nog.
Voordat ik de Schapenlaan (Schilderswijk) in loop zie ik op de Zoutkeetsingel een vreemde tekst die ook in het Chinees vertaald is.
gehad, Joh. 3:16’
Het kan zijn dat hier mijn algemene ontwikkeling mij in de steek laat, maar het woordje ‘alzo’ klinkt mij toch raar in de oren. Na wat gezoek op het internet blijkt het helaas toch een normale uitdrukking te zijn.
Ik ga maar de Schapenlaan in.
werden gedreven langs deze laan, vanuit de
kooi aan de Zuid Buitensingel
Op de kruising kijk ik bij toeval naar rechts en zie een beeld. Dat is een vreemde en kale plek. Twee schapenkoppen aan de muur.
Wie heeft dit beeld gemaakt? Er hangt een tekst onder.
Eerst dringt het nog niet tot mij door. Maar dan lees ik het nog een keer.
Nee, dat kan toch niet? Dat zou te toevallig zijn.
Maar ja, ik lees het toch goed. Ingeborg Müller heeft dit beeld gemaakt. Ik ken haar.
Ik herinner mij haar van tien jaar geleden. Van exposities op het Lissabonplein. Waar ze een trouwe bezoekster was.
Gesprekjes die ik met haar heb gehad. Haar hofwoning niet ver van deze plek. Toevallige ontmoetingen op het strand.
Als je zo’n officieel beeld ziet kan je je niet voorstellen dat je de maker daarvan kent.
Vreemd dat haar naam en kunstwerk geen hoofdletters heeft. Dat heeft iets nederigs.
Ik loop verder.
Er zijn een paar Street Art werken in deze buurt. Nonchalant en onopvallend. Maar aanwezig. Om de buurt wat kleurrijker te maken.
Zie je de boom ernaast die in bloei staat?
In de Zusterstraat is een kunstwerk van een zebrapad met een vreemd figuur in een groot rood pak. Door het rode pak lopen zwarte lijnen. Het lijken wel de aderen van een kloppend hart!
Helaas kom ik er te laat achter dat mijn schaduw de afbeelding onduidelijk heeft gemaakt.
Bij de Monstersestraat is een enorme flat in aanbouw. Wat een joekel. Waarom moet het allemaal zo hoog?
Als ik de Loonsduinseweg oversteek kom ik in een wijk met kleine straatjes terecht. Het Energiekwartier. Een gezellige wijk.
Als de eerste zonnestralen zich laten zien trekken mensen hier naar buiten. Op de stoep voor hun huis. Waar ze zitjes hebben gecreëerd. Want deze kleine huisjes hebben geen tuinen.
Maar nu is iedereen binnen. Met de gordijnen open. Om toch nog een beetje deel te kunnen nemen aan het openbare leven. En zo zie ik van alles.
Twee jonge vrouwen zijn bezig met zware fitnessoefeningen. Trap op, trap af en dat dan tig keer. Ze zien er bezweet uit. Ik hoor ze praten.
“We moeten de opname starten,”zegt de een.
“Dat heb ik vorige week ook gedaan,” zegt de ander.”Maar aangezien ik toen elke dag aan het zuipen en snuiven was…”
ademing in het Energiekwartier
Tsjonge, dat klinkt heftig. Ik loop maar snel door.
Ik ga wat smallere straten in.
In de Ghijnstraat zit een jonge man achter het raam met een laptop op zijn schoot. In het zonnetje.Zijn vriendin aait hem liefkozend over de arm. Hij lacht zijn witte tanden bloot. Ze zijn gelukkig samen.
Vanuit een bovenhuis hoor ik geluiden van een pratende vrouw. Het doet mij denken aan het buitenland. Waar je op zomerse dagen mensen vanuit hun open ramen hoort praten met elkaar.
Ik ga de hoek om.
Daar zijn bouwvakkers bezig. Met een nieuw 5G netwerk. De straten moeten open. De afstand tussen deze mannen is klein. Te klein. Waarschijnlijk hebben ze vandaag tegen elkaar gezegd: “Wij kennen elkaar, dus dat is geen probleem.”
Ik loop verder.
Achter een ander raam zie ik een jongen met wollen muts en beige broek heen en weer lopen in zijn kamer. Hij belt. En is onrustig.
Tegenover deze jongen staat een Aziatische man in pyjama en badjas. In zijn deuropening. Hij rookt. En belt. Ik voel mij een beetje opgelaten nu ik hem zo in zijn pyjama betrap.
Verderop is een garage. Met twee mannen aan een tafel. Twee meter uit elkaar. Een van de mannen heeft een norse blik. Zou hij niet blij zijn met de ‘houdt afstand’ situatie?
Bij het Newtonplein zijn een meisje en een jongen aan het voetballen. Het meisje trapt per ongeluk de voetbal over het hek.
Een voorbijganger rent er achter aan en gooit de bal (kijk uit voor de bacteriën!) terug over het hek. Het meisje is blij. Want nu kan ze weer verder met haar balletje trap.
In de Celsiusstraat is een vrouw een theekransje aan het organiseren.
Wat ziet dat er gezellig uit!
Ze heeft haar kransje op de stoep gezet. Lekker veilig.
Een tafeltje met vaas, bloemen en pot thee. Net echt. Alsof je thuis bij haar op visite komt. De twee stoelen heeft ze wel veilig drie meter uit elkaar gezet.
Zo moet het ‘nieuwe ontmoeten’ worden. Op straat. Toch? Met een veilige afstand tot elkaar. Maar wel Nederlands gezellig.
“Je moet toch wat,” zegt ze.
En bij die woorden stoot ze de vaas om. Een alledaags huiselijk tafereeltje.
