Toeval bestaat. Of?
Geen idee.
Het lijkt mij van wel.
Maar misschien ook niet.
Sinds lang ben ik weer eens aan de wandel.
In Den Haag.
Om te schrijven.
Over deze stad.
Waar?
In Rade en Stede.
Ik denk dat menig Hagenaar niet eens weet waar dat is.
Of niet naar toe zou willen.
Maar.
Ik wel.
Het is al lang geleden dat ik mij liet leiden.
Met zomaar een straatje in lopen.
Omdat het zo zonnig is voel ik die behoefte.
Om naar rechts te gaan.
Het groen trekt.
Of iets anders?
Een kringloop winkel?
Misschien.
Ik loop naar binnen.
Naar boven.
Waar boeken staan.
En kijk.
Of er wat tussen staat.
Wat ik nog niet heb.
Ik zie een exemplaar.
Maar koop het niet.
Als ik weer naar buiten ga.
Loopt een medewerkster met mij mee .
Ze wil een sigaretje roken.
“En, heb je wat gekocht?”, vraagt ze aan mij.
“Nee,” zeg ik.
“De boek-afdeling is fantastisch,” zegt ze.
“Ik kan alleen niet zo goed Nederlands.
Wel Roemeens.
En heb een heel goed boek gelezen.
Er staan ook oude boeken tussen.
Met harde kaften.”
“Ik kom terug,” zeg ik.
“Tot de volgende keer,” zeg zij.
Dan kom ik op een pleintje.
Het eerste wat mij opvalt.
Is het licht.
Het volgende wat mij opvalt.
Zijn de gevels.
Creatief.
Alsof het ateliers zijn.
Nou verwacht ik veel in deze wijk.
Maar geen ateliers.
Ik loop er naar toe.
En.
Verdraaid.
Er wonen hier kunstenaars.
Ik kijk stiekem naar binnen.
Maar zie niet zoveel.
Wel ruimtes.
Waar kunst gemaakt wordt.
Hoe is het mogelijk.
Dan kijk ik wat beter naar het plein.
En zie.
Dat er allemaal kunstwerken zijn.
Wat is dit voor een plein?
Waar ben ik terecht gekomen?
Ik maak foto’s.
Van het plein.
De gevels.
En zie.
Dan.
Een naam.
Nee.
Dat kan niet waar zijn.
Is dat?
Stilte.
Ik check.
En denk.
Verdraaid.
Zij?
Ja.
Woont zij hier?
Ja.
Op dit verborgen plein?
Ja.
Toeval?
Misschien.
