Verwondering

Als je zoveel wandelt als ik dan komt er natuurlijk een moment dat je denkt: niet weer die straat, niet weer die buurt, niet weer dat café.

Dan is het de kunst om jezelf te blijven verrassen. 

Bijvoorbeeld: neem eens een andere zijstraat, loop eens een keer naar de overkant, ga eens een parkje in, kijk eens goed naar dat hoekhuis, wat voor bomen staan hier eigenlijk…

Er is altijd wel wat nieuws te ontdekken. En als dat niet zo is, dan kan je altijd nog op een bankje gaan zitten om gade te slaan wat er gebeurt: een vogel die langs vliegt, pratende mensen, een kind met een vader, een overvolle prullenbak, een ronkende motor.

Of, spreek mensen aan. 

Zorg er in ieder geval voor dat je nieuwe ervaringen opdoet.

Deze tekst vond ik ergens achteraf.

‘Neerslachtigheid verdrijven door verwondering te vereren’.

Ik hoef er eigenlijk niks meer aan toe te voegen. Hij staat bij het Zuidelijk havenhoofd in Scheveningen (zie blog ‘Havenhoofd wat is dat?’).

Dit is zoals ik het wandelen ervaar (zie blog ‘Intuïtief wandelen‘). Alhoewel? Bij wandelen telt vooral de verwondering die mij drijft, niet de neerslachtigheid die hij beschrijft.

Je openstellen voor nieuwe ervaringen en je verbazen over de schoonheid van het onbekende, we hebben er geen tijd voor. We zijn onderworpen aan druk, stress, haast en prestatiedrang. Daardoor hebben we geen oog meer voor wat er om ons heen gebeurt. Daardoor genieten we niet meer. De deadline moet worden gehaald. Hard racen op de fiets om op tijd te komen. Snel even wat afspreken.

Een kwartiertje stilstaan bij een boom heeft dan even geen prioriteit. Een vakantiegevoel creëren al helemaal niet. 

Ik kijk voor mij en zie dit zakje patat op de grond liggen.

Zou iemand die verloren zijn? Het is niet zo’n plastic bakje die je normaal bij de snackbar krijgt. Het lijkt een opvouwbaar doosje wat dicht kan. Een doosje wat je mee kan nemen. Waarschijnlijk heeft een haastige fietser hem ongemerkt verloren.

De vogels vinden het niet erg. Die zullen zo de patatjes gaan oppeuzelen.

Ik loop langs een boom met een gekke bobbel, op de Valkenboskade.

Hoe kan dat toch, zo’n rare bobbel. Soms zitten er paddenstoelen op de bobbel, soms niet. Hij heeft zijn blaadjes verloren. Het lijkt net een boom met een kluit aarde die staat te wachten op zijn bestemming.