Wandelen met het broodfonds

“Zo jammer dat ik niet iedereen heb gesproken,” zegt een broodfonds-wandelaarster tegen mij. 

Ik kijk om mij heen. Het is een mooie dag. De zon schijnt. De lucht steekt mooi blauw af tegen het wit van het zand.

De duinen liggen er rustig bij. Een groepje geiten is gretig aan het happen aan lege struiken. Er zitten bijzondere exemplaren tussen. 

We zijn na drie uur bijna terug in Kijkduin, daar waar de wandeling begon. 

Hoe de wandeling begon:

Het is kwart voor twee, zondagmiddag en we hebben afgesproken met de broodfondsleden op een lokatie in Kijkduin, Deltaplein 1. Eerst weet ik nog niet welk huis dat precies is maar daar aangekomen zie ik dat het om een flat gaat. Helaas is dat de enige flat die in de steigers staat. En waar geen huisnummer op te zien is.  Als dat maar goed gaat, denk ik dan.

Iets voor de afgesproken tijd kom ik aan. Je weet maar nooit. Soms zijn er mensen die iets eerder willen komen. 

Er is een terras aan de overkant van de straat. Daar zitten mensen. Ik hoop niet dat daar broodfondsleden zitten, want het wordt me opeens duidelijk dat ik niemand ken. Ik weet niet hoe de leden eruit zien. En de leden weten niet hoe ik eruit zie.

Ik kijk om mij heen. Hoe kan ik mij zichtbaar maken? Had ik maar een bordje gemaakt met ‘Broodfonds’ erop.

Ik zoek de hoogste en zichtbaarste plek. Zal ik met mijn arm in de lucht zwaaien? Of roepen? Zal ik het terras oplopen? Of naar de bushaltes gaan?

Omdat ik na tien minuten nog steeds niemand zie, realiseer ik mij verschrikt dat ik vergeten ben mijn telefoonnummer op te gegeven. Niemand mij kan bereiken. En niemand kan mij herkennen.

Na nog wat wachten begin ik te vermoeden dat dit nog wel eens een hele gezellige wandeling kan gaan worden.

Wat moet ik doen? Zelf maar gaan wandelen? Naar huis gaan? Het bestuur bellen? In de lucht springen? 

Ik besluit een mail naar de broodfondsleden te sturen. Met mijn telefoonnummer erbij. 

Te laat natuurlijk, maar ja, het is tenminste iets. 

En dan besluit ik te vertrekken.

En nét op dat moment krijg ik een bericht: of ‘wij’ al weg zijn. Ik schrijf dat ‘wij’ er nog zijn. ‘Zij’ stond op de verkeerde plek.

We besluiten even samen te wachten voor we vertrekken. Want er zullen vast meer mensen zijn die op de verkeerde plek staan. Maar ja. Dat blijkt een illusie. Dus  dan toch maar vertrekken. Met z’n tweeën. Op deze prachtige dag. Naar het strand.

Het ‘broodfonds’ is misschien niet iets waar iedereen bekent mee is. Het ‘broodfonds’ is een verzameling van ZZP-ers die met elkaar geld opzij leggen om in geval van ziekte elkaar te kunnen ondersteunen. Dat is een heel bijzonder gegeven. Omdat het op vertrouwen berust is. Je hoeft namelijk niet een papiertje van de huisarts of bedrijfsarts af te geven. Het is daardoor belangrijk dat je de juiste mensen in je groep hebt en de groepen niet te groot maakt, zodat het overzichtelijk blijft.

Twee jaar geleden werd er een nieuw broodfonds in Den Haag opgericht en ik was daarbij. Het leek mij een leuke, enthousiaste en gevarieerde club mensen die allemaal hetzelfde wilden: een club mensen die je kan vertrouwen. En misschien ook nog wel handig voor je netwerk als klein extraatje.

Diezelfde tijd was er een documentaire op televisie.

Waar leden  van bestaande broodfondsen vertelden hoe zij het broodfonds ervoeren. 

Met enige achterdocht keek ik naar leden die er sociale theekransjes op na schenen te houden. O jee, dacht ik nog. Dat toch niet?

Maar ik had niks te vrezen, want wij Hagenaars zijn daar te nuchter voor.

Maar ja, toen werd ik ziek. En toen werd alles anders.

Maandelijks moest ik de broodfondsleden een brief schrijven over mijn vooruitgang. Maar naar wie schreef ik? Wie waren deze broodfondsleden? En wisten zij eigenlijk wel wie ik was?

Ik merkte dat het mij moeite kostte te schrijven aan een toch enigzins anonieme groep mensen. 

Na een half uur wandelen komen we aan bij de zandplaat (zie blog over de Zandmotor). Wat een indrukwekkende grote vlakte is dat toch. Als je hier heel vroeg komt kan je zeehondjes spotten. Ik heb ze nog nooit gezien, maar ik kom hier dan ook niet zo vroeg.

Er zijn op dit stuk niet veel wandelaars.

Veel verder, bij Monster, zien we een strandtent op houten palen. De enige die het hele jaar door open is. Daar zijn wel veel mensen te zien. 

Na een uur arriveren we bij deze strandtent. Gelukkig kunnen we nog een plaatsje in de zon vinden. Ondertussen babbelen we erop los. Een warme drank  en een heerlijk portie kleine luchtige mini-loempiaatjes zijn zeer welkom.

Na even te hebben uitgerust besluiten we weer terug te gaan, maar nu door de duinen.

De duinen zijn erg veranderd. Ze hebben naast het strand een groot fietspad aangelegd waar je een deel van de kustlijn kan volgen. Maar als je iets meer de duinen ingaat, zie je nog het oude fietspad wat door de duinen kronkelt van de Hoek van Holland tot Kijkduin..

Wij nemen dat pad. Het is er stil en er zijn bijna geen wielrenners. De vogeltjes kwetteren en we zien zelfs een Halsbandparkiet.

Ik kom van alles te weten over haar rol in ZZP-land en zij van de mijne. Dit is waar je praat. Dit is waar je denkt. Dit is waar je in de toekomst wat aan elkaar kunt hebben.

Wat een mooi idee moet het zijn als je dat met vijftig andere leden kan delen. 

Na een uur teruglopen zijn we weer in Kijkduin.

“Zo jammer dat ik niet met iedereen heb gesproken,” zegt zij lachend tegen mij.

En ik beaam dat. Hier kan je alleen maar beter van worden. En het was nog erg gezellig ook!

Vond je dit een leuke blog? Keep in touch!

Vul je e-mailadres in, druk op de zwarte knop Aboneeren en 
blijf zo op de hoogte van al mijn nieuwste blogs.