Iets voorbij Den Haag is een plek op het strand waar het anders is dan de rest van de kust. Meertjes, landtongen, uitgestrekte stukken zand, helmgras, heuveltjes. Soms lijkt het op een uitgestrekt maanlandschap met kraters, dan weer op een woestijn of een steppegebied. Bij eb is het gebied volledig zichtbaar, bij vloed staat het deels onder water. Er zijn geen strandtenten, maar wel veel vogels.
Midden in dat zandlandschap staat een mast. Een zendmast is het eerste wat je denkt. Voor telefoons of internet. Maar nee, het blijkt een meetinstrument te zijn. De Argusmast wordt hij genoemd.
De Zandmotor is een bijzonder project waarmee ze op een natuurlijke manier de kust willen versterken.
Op een groot bord bij het strand lees ik het volgende:
‘De Zandmotor is een grote kunstmatige zandplaat die ligt voor de kust bij Ter Heide (aan de grens met Den Haag). Door wind, golven en zeestroming verspreidt het zand zich langs de Zuid-Hollandse kust. De kust wordt versterkt en er ontstaat ruimte voor natuur en recreatie. Dat heet ‘bouwen met de natuur’. De Zandmotor is een proefproject om te onderzoeken of deze nieuwe duurzame manier van kustonderhoud werkt. Bezoekers kunnen op en rond de Zandmotor genieten van de ruige natuur in een steeds weer veranderd landschap’.
Ik denk aan de ‘Plaat’ op Vlieland. Een goot stuk witachtig strand. Eén van de grootste stranden die ik ken. Met bijzonder veel vogels en zeehondjes. Het is een beschermd gebied.
Ik lees verder:
‘De Zandmotor is een uniek wad-achtig gebied dat twee keer per etmaal bij vloed onder water staat. Door dit dynamische karakter van de Zandmotor kunnen onveilige situaties ontstaan, zoals een zachte bodem of sterke zeestromingen. Denk daarom aan uw eigen veiligheid’.
Zo maar daar wandelen is dus niet slim als je niet weet hoe het getij werkt.
‘Houd altijd het weer en de zee in de gaten. Zorg dat u niet verrast wordt door slecht weer of opkomend tij.
Volg te allen tijde de wandelroute. Zo voorkomt u dat u ingesloten raakt bij opkomend water’.
Dat is dan weer minder goed georganiseerd. Ik heb nergens aanwijzingen voor een wandeltraject gezien.
Maar als ik naar het voorbeeld op dit bord kijk zie ik inderdaad een wandelroute. Of het is niet duidelijk genoeg of het is een te kleine wandeling. Niemand loopt die route.
Het kan zijn dat dit gebied een paar jaar geleden er nog heel anders bij lag en je inderdaad niet op de stukken kon lopen waar ik nu gelopen heb.
‘Mocht u op de Zandmotor verdwalen, loop dan naar de Argusmast. Wanneer u bij deze mast bent kunt u naar het strand lopen’.
Van deze tekst kijk ik toch even op. Verdwalen? Zo groot is het nou ook weer niet en de duinen, plus de rest van het strand zijn goed zichtbaar.
‘De Argusmast is een van de meetinstrumenten in het onderzoek naar de werking van de Zandmotor. Op de mast, vernoemd naar de mythologische Griekse reus met honderd ogen, zijn acht camera’s bevestigd. Deze camera’s volgen hoe de Zandmotor verandert’.
De universiteit van Wageningen onderzoekt de duinontwikkeling op de Zandmotor in samenwerking met Rijkswaterstaat en NatureCoast. Zij zeggen er dit over:
‘De Zandmotor is een kunstmatig schiereiland dat gedurende twintig jaar zand moet aanleveren om erosie van onze Zuid-Hollandse kust tegen te gaan.
Biestarwegras en Helm spelen een belangrijke rol in ontstaan en behoud van kustduinen.
Deze grassen vangen het zand in en leggen vast, waardoor nieuwe duinen ontstaan en bestaande duinen beter tegen de erosie van wind en water bestand zijn. Aangezien de Zandmotor erg verschilt van een normaal strand is het niet bekend of, hoe en waar duinen zich zullen ontwikkelen op de Zandmotor.
We onderzoeken hoe de duinvormende grassen Biestarwegras en Hem zich op de Zandmotor gedragen om te kunnen voorspellen waar en onder welke omstandigheden duinvorming zal optreden.
We verzoeken u om de apparatuur niet aan te raken, geen grassen te verwijderen of zand rond de grassen te veranderen’.
Ik denk aan mij boterhammetje die ik net opgepeuzeld heb achter een heuveltje met Helmgras. Lekker uit de wind, dacht ik. Fout. Nu is de zandstructuur daar verpest.
Na het wandelen op dit koude open stuk snak ik naar de warme beschermde duinen. Ik loop via een soort steppegebied met allemaal stukjes gras naar de duinen.
Als ik van het strand af wandel zie ik nog een bord met ‘Stiltegebied’ staan. Aha, je mag hier dus geen lawaai maken.
Ik kijk nog een keer achterom.
Bij het fietspad aangekomen zie ik stukken steen tegen het duin aan liggen. Vreemd, die heb ik daar nog niet gezien. Ik loop er naar toe. Het zijn geen stukken steen. Het zijn schapen.
