In februari heb ik een blog geschreven over een kerk die plaats moet gaan maken voor twaalf chique woningen.
Het gaat hier niet om zo maar een kerk. Maar om een reusachtige kerk, de Sacrementskerk aan de Sportlaan.
Langs die kerk loopt een paadje waar je door kan steken als je op weg bent naar het strand.
In februari werden er kopers voor twaalf nieuw te bouwen miljonairswoningen, ‘De twaalf pauwen’, gezocht. Stilletjes hoopte ik op onvoldoende kopers zodat de bouw niet door zou gaan. Maar helaas. Dat was niet het geval. Dit is wat er nu hangt:
‘De twaalf pauwen, de plek waar geluksvogels neerstrijken,’ staat er ook nog bij.
Het is nu echt afgelopen. De huizen zijn uitverkocht. Ik pinkte een traantje weg. Wat zonde om zo’n historisch gebouw helemaal af te breken. Ik liep er nog eens omheen. Twee en vijftig bomen gaan ze ook nog eens kappen.
Op één boom zag ik een brief hangen. Zou dat een proteststem zijn?
Dit is wat er stond:
Wat de precieze betekenis van dit gedicht is weet ik niet, maar wel dat de basisschool die tegenover de kerk staat het hele proces van afbraak tot opbouw zal gaan volgen.
De laatste strofe van het gedicht:
‘daarom moet dit wijken
zoals overal in het land
terwijl onze kinderen
toekijken vanaf de overkant’
Heel frustrerend. Mooi gedicht.
Ja hè! En zo bijzonder dat je zo’n gedicht zomaar ergens verstopt op een boom tegenkomt.