En daar staan ze dan. Het is september 2018. De eerste hekken worden geplaatst. De sloop gaat beginnen. De Sacrementskerk (zie eerder blog) gaat kapot.
Nog één à twee weken. De vergunning is nog niet binnen. Maar dan…Voor de laatste keer ga ik door de tuin van de kerk.
Er staan een paar auto’s op de weg geparkeerd. Een man vraagt mij of ik weet van wie die auto’s zijn. Maar dat weet ik niet.
Ze zijn snedes in het asfalt aan het zagen. Een heel stuk weg moet verdwijnen. De nieuwe woningen vergen wat ruimte.
Ik heb niks met kerken. En ook niet met deze. En toch…Hij is zo indrukwekkend, zo groot. En al die torentjes en bijgebouwen. Zo tegen het blauw van de lucht.
Het is moeilijk te verkroppen dat dit plaats moet gaan maken voor twaalf woningen.
Ik besluit om vanaf nu het proces van slopen te gaan volgen.