Annemarie

Sinds enkele jaren weet ik dat je naast een tandarts bezoekje ook naar de mondhygiëniste moet. 

Gaatjes en probleemkiezen is een ding. Maar het schoonhouden van je tandvlees minstens zo belangrijk.

De eerste keer dat ik bij een mondhygiëniste kwam lag ik trillend te wachten op wat komen ging.

Maar nu is dat voorbij.

Natuurlijk kom ik daar niet geheel spanningsloos. Maar de mondhygiëniste die ik nu heb is aardig en begeleidt mij prima.

Vandaag is het weer zover. Ik sta voor haar deur en druk op de bel. Geen reactie. Ik druk nog een keer. Dan hoor ik een zoem. En de deur gaat automatisch open.

Een officiële entree. Een duidelijk signaal wie hier de baas is.

Ik loop naar binnen. Naar de balie. Om mij aan te melden. Maar daar staat een kleine Aziatische vrouw te praten met de man erachter. Ze kijken beiden niet op of om.

Dan ga ik maar zitten in de wachtkamer. 

De Aziatische vrouw aan de balie is nerveus.

“Duurt het lang zo’n ingreep? Wordt ik helemaal opengesneden?”

De man achter de balie antwoordt niet. Hij is gegevens aan het invoeren.

“Duurt het lang,” vraagt zij weer.

Hij kijkt verstoord op.

“Geen idee.”

“Achtentwintig  julij (juli) om half een,” hoor ik hem mompelen.

“Wordt ik opengesneden?”

“Wacht even hoor.”

Hij typt een telefoonnummer in.

De vrouw wiebelt op haar voeten heen een weer. Ze komt net boven de balie uit. Ze heeft het niet meer. En hij stelt haar niet gerust. Hij zit ver weg gedoken in zijn cijfers en getallen.

“Wordt ik opengesneden,” vraagt zij nog een keer.

“U krijgt eerst een consult.”

“Ik moet weg,” zegt zij.

“Ja, hm, wacht even.”

Rechts hoor ik een boor. Die hoge piep zouden ze er eens uit moeten halen. Daar wordt die vrouw ook niet rustiger van. 

De vrouw verdwijnt inderdaad.

Dan is het stil. 

Maar dat is van korte duur. 

Want de deurbel gaat. En een grote forse man komt binnen.

“Goedemorgen,” zegt de receptionist. “We lopen ietsje uit. Ga maar even een Donald Duck lezen.”

Een Donald Duck lezen? Wie leest er nog een Donald Duck op z’n vijftigste?

Ik kijk de man achter de balie ongeloofwaardig aan.

De forse man sloft ongemakkelijk naar de wachtkamer. Hier had hij niet op gerekend. 

Ondertussen hoor ik wat gerommel. De tandarts die ook in dit pand zit is druk.

De man gaat zitten.  Hij ademt zwaar en mompelt wat.

De receptionist is geconcentreerd.

Het geklik van zijn muis vult de ruimte. Zijn bril staat half op zijn neus. Hoe oud zou hij zijn? Zestig? 

Dan mag ik naar binnen. De preventie-assistent, zoals dat officieel heet, staat in de deuropening en kijkt mij lachend aan.  Ik geef haar een hand. Zij is aardig. Deze Annemarie. 

Ze vraagt hoe het met mij gaat. Ik neem aan dat ze mijn gebit bedoelt, dus ik vertel haar dat het goed gaat. 

Dan mag ik liggen. 

Ze pakt een haakje en onderzoekt mijn gebit. Ondertussen vertelt ze over haar zoon. Die nog bij haar thuis woont. Elke keer als ik wat tegen haar wil zeggen en mijn hoofd optil om haar aan te kijken valt de hoofdsteun weg. Geduldig zet ze die dan op z’n plaats. 

Ik stop maar met praten.

Dan krijg ik een spiegeltje in mijn handen. Om mee te kijken.

“Je houdt je gebit goed bij,” zegt ze. “Je hoeft niet meer elk half jaar bij mij te komen. Maar je poetst af en toe wel te hard.”

Ze vraagt welke opzetborstel ik gebruik. Ik wijs de mijne aan. Dat is natuurlijk de foute. Dan pakt ze een andere opzetborstel en zet deze op haar tandenborstel. 

“Nee dat hoeft niet,” zeg ik. “Ik weet hoe ik moet poetsen.”

Maar ze gaat onverstoorbaar door. Ze wil mij laten zien wat ik verkeerd doe. Want er zijn twee plekjes tandplak op mijn tanden te zien. En dat is niet goed.

Dat kost twaalf euro negendertig. Twaalf euro negenendertig om in dertig seconden te laten zien hoe je je tanden moet poetsen.

Dan eindigt ze lachend met: “als iedereen zo zou poetsen als jij zou ik geen werk meer hebben.”

Ik pak lachend ‘als een boer die kiespijn heeft’ mijn tas en zeg: ”tot de volgende keer.”