Het fijne van wandelen is dat je buiten bent. En zoveel mogelijk om je heen probeert te kijken. Om nieuwe indrukken op te doen.
Maar vandaag is het anders.
Want mijn blik is op de grond gericht.
Waarom?
Omdat er in de Bomenbuurt stoeptegels met tekeningen liggen. Tekeningen van bomen. Door kinderen gemaakt.
De tegels zijn een initiatief van kunstenares Margriet Snaterse.
Er liggen steeds twee tegels naast elkaar. Eén van haar met een blad erop en een met een boom van het kind.
kunstenares Margriet Snaterse
In de Iepstraat zie ik een tekening van een Iep, in de Eistraat van een Eik, in de Acaciastraat van een Acacia.
Zo leer ik nog eens wat.
Interessant om te lezen dat Margriet Snaterse al die tekeningen van de kinderen heeft nagetekend op de tegels.
Helaas blijven de tegels niet eeuwig liggen. Want als de riolering wordt vernieuwd moeten de tegels verhuizen. Waarschijnlijk naar een van de schoolpleinen in de wijk.
Als ik in de Thomsonstaat op zoek ga naar een tegel kan ik er geen vinden.
Eigenlijk ook niet zo raar. Want Thomson is geen boom. Thomson is de naam van een mens.
Thomson was ooit een volksvertegenwoordiger van Nederland (1905-1914).
Dit is wat er over hem wordt geschreven:
‘Op zijn best kan Lodewijk Thomson (1869-1914) als een bekende onbekende worden aangemerkt. Hij was de tweede man van Nederlands eerste vredesmissie, in Albanië (najaar 1913-zomer 1914). En hij sneuvelde op 15 juni 1914 in Durrës, de toenmalige hoofdstad van Albanië. Precies honderd jaar geleden dus, een kleine twee weken voor de moord in Sarajevo die de Eerste Wereldoorlog tot gevolg had. Maar de moord op Thomson maakte in Nederland destijds veel meer indruk. De vredesmissie werd met hem vereenzelvigd, en niet met zijn superieur kolonel Willem de Veer (1857-1931). Thomson werd met standbeelden herdacht, ook in Durrës. Hij trad zelfs op als drakendoder in een Albanese ballade’.
Wat interessant!
Ik dreig mij te verliezen in de geschiedenis van Albanië. Terwijl ik op zoek ben naar getekende straattegels.
Margriet Snaterse
Ik ga weer verder met mijn wandeling.
Ik passeer een bloemenkiosk. En kijk naar binnen.
“Hallo schat,” zegt de bloemiste naar mij.
Ik schrik.
Ken ik haar?
Of wil ze mij naar haar Bloemenstal lokken?
Ik wil wat terugzeggen.
Maar ik weet niet wat.
Misschien: ‘hi, leuk je weer te zien’?
Net op tijd zie ik dat ze een telefoon in haar hand heeft.
Oei.
Dat ging bijna mis.
Als ze klaar is met haar telefoongesprek gaat ze tegen de snijtafel aan staan.
En staart wat voor zich uit. Ze ziet mij niet.
Haar wangen staan bol van de boterham. Die ze eet. Stukje kaas vallen op haar groene schort.
Ik loop snel door.
En ga naar binnen bij café Bagels and Beans op de Thomsonlaan.
Even geen etende bloemisten.
En bestel een kopje thee.
Het schoteltje is wel erg apart.
