Al meteen als ik de hoek omloop zie ik de ‘blikvanger’. Met grote letters staat er ‘Bucket’ op een auto.
Ik denk aan mijn bucketlist (dingen die je nog wil doen in je leven voordat je dood gaat). Deze groeit en groeit. Een onverzadigbare bron aan ideeën vullen deze lijst dagelijks aan. Ik begin te vermoeden dat er één item op de bucketlist moet staan die er werkelijk toe doet: geen bucketlist hebben.
Het is goed om te dromen en verlangens te hebben, heb ik ooit gelezen. Maar een onuitputtelijke hoeveelheid aan dromen weet ik nu, werkt verlammend. Als er een dag is waarop ik denk, nu is het tijd voor de bucketlist, zijn de negenhonderdvijfentwintig ideeën toch iets teveel. Dan ga ik liever iets anders doen.
Ik heb wel eens begrepen dat er mensen zijn die niet weten wat ze nog zouden willen doen. De eerste gedachte die dat bij mij oproept is dat ze een kleurloos leven hebben en vanuit die kleurloosheid niks meer kunnen bedenken. Maar het kan ook zijn dat deze mensen tevreden zijn met wat ze hebben.
Ik loop om de auto heen. En zie dat het niet om een bucketlist maar om bucketwines gaat. Wat moet ik mij daarbij voorstellen? Dat hier alle droomwijnen worden verkocht? Dat dit de wijnen zijn die je aan je bucketlist moet toevoegen?
‘Life in een bottle’ staat er ook nog bij.
Tja, als het zo makkelijk zou zijn zou ik het liefst de hele collectie willen opkopen.