Copernicuslaan

De Copernicuslaan is een laan in het Valkenboskwartier die overgaat in de Copernicusstraat. Voor de post is dat altijd erg verwarrend geweest. Geregeld kwam de postbode bij mij over de vloer met een verkeerd pakketje. Keer op keer moest ik dan weer uitleggen dat Copernicusstraat niet hetzelfde als Copernicuslaan is.

Hoe hebben ze dit zo kunnen bedenken? Dat schept toch een enorme verwarring? 

Maar goed. De Copernicuslaan dus. In het midden heb je een langgerekt plein. Waar kinderen kunnen spelen en waar je op bankjes kan zitten.

En daar begint tevens de tweede verwarring. Want een stukje verderop, waar geen plein is, heb je het Copernicusplein.

Autobestuurders hangen dikwijls zwetend uit hun auto met de vraag: “dit is toch het Copernicusplein?”

De logica ontbreekt hier voor mij.

Tot een aantal jaar geleden was dit speelplein een smoezelig oud pleintje met vieze bankjes, scheve prullenbakken, verwaarloosd groen, oude schommels en een mini voetbalveldje. 

Maar nu, na een grondige renovatie, is het veranderd in een aangenaam groene zitplek voor jong en oud. Omringd door een mooie bomenrij met speelse groene heuvels en een houten kunstobject.

Een plein met allure. Voor ieder wat wils: een houten speelrek voor de allerkleinsten, banken voor de ouders, een rubberen schommelband voor jong en oud, en een Turkse supermarkt en pizzeria binnen handbereik. Het enige wat er wat mij betreft nog had kunnen zijn is een tafeltennistafel en een jeu de boules baantje.

Onlangs zat ik op de bank bij het voetbalveldje te kijken naar een potje voetbal omdat ik op mijn pizza aan het wachten was. Een frans gezin met gemengde kinderen riepen het hardst om de bal. De punkachtige moeder deed ook mee. Een van de twee kindjes stond met zijn eigen bal het spel te bederven. Maar de goedlachse hippe filmstervader wist de sfeer er in te houden. En lachte mij vriendelijk toe. Ik lachte terug.

Links van mij waren twee gevorderde pubers innig verstrengeld aan het schommelen op de maat van een muziekje. En een sigaretje. 

Op een bank zat een man zijn krant te lezen.

In het midden stonden twee brommertjes en zaten wat jongeren op de houten balken. Ik heb mij altijd al afgevraagd of dat houten ding een kunstobject of een speelobject is. Het lijkt in iedergeval de geschikte plek voor jongeren om omheen te hangen.

De pizza was klaar. Ik stond op. Zes euro vijftig. Dat is geen geld voor een pizza. Ik hoopte maar dat hij zou smaken. 

En dat deed hij. Er zat alleen wat te weinig beleg op en hij was mij iets te vet. Maar ja, dat zal de gemiddelde pizza-eter niet deren vermoed ik.

Wat een winst, dit plein.