Stel, je krijgt een uitnodiging voor een ontbijt met ‘Culturele Powervrouwen’.
Hoe reageer je dan?
Je vraagt je eerst af of deze uitnodiging wel voor jou is bestemd.
Dan komt de verbazing dat je tot een categorie Powervrouwen behoort.
Dan de twijfel over wat een Powervrouw is.
En uiteindelijk de nieuwsgierigheid wie deze Powervrouwen zijn.
Ik laat al deze vragen achter mij en stap vandaag dapper op mijn fietsje richting deze mensen.
Ook zoemt de vraag door mijn hoofd hoe ze er uit zullen zien.
Zal ik ze herkennen?
Zijn ze groot?
Zijn ze sterk?
Hebben ze bepaalde kleding aan?
Praten ze hard?
Kunnen ze luisteren?
Ik fiets achter een vrouw.
Zij heeft half lang haar en draagt kordate hakjes met een stoere jurk over haar broek. Ze zit kaarsrecht op het zadel en is groot. Ze straalt iets zelfverzekerds uit.
Zou zij een Powervrouw zijn?
Ze slaat af naar rechts.
Ik kijk op mijn mobieltje.
Zwaar trappend en hijgend probeer ik haar bij te houden. Op mijn oude mountainbike met slag in het wiel. Maar het blijkt toch niet de goede richting te zijn.
Ik moet terug. Zij is geen Powervrouw.
Een blondine met rok en gympjes flitst langs. Zou zij dan een…?
Ineens hoor ik een raar geluid.
Mijn ketting vliegt eraf. Met schokkende bewegingen kom ik tot stilstand.
O jee, wat nu?
Ik heb geen plastic handschoenen bij me. En ik kan daar niet met oliehanden aankomen.
Dan maar met een takje proberen. Maar het takje breekt doormidden.
Ik zoek in mijn zakken naar een papiertje. Maar helaas heb ik niks wat daar op lijkt.
Na wat geïmproviseer lukt het mij toch de ketting er op te krijgen. Nu maar snel fietsen om op tijd te komen.
Precies een minuut voor tijd kom ik aan.
Het evenement is georganiseerd in Art-S-Cool. Een succesvolle kunstschool uit de Haagse Schilderswijk voor kinderen.
Ik maak mijn fiets vast. Drink een slok van mijn fles water en ga naar binnen.
Er staan allemaal hapjes, zoetigheden en gezonde snacks in de ruimte. Met koffie, thee en sapjes.
Er stromen mensen binnen. Groot, klein, donker, blank, met broek, met jurk, oud, jong.
Ik schenk mijzelf een kop thee in.
De Powervrouwen zijn er in alle soorten en maten.
Ik raak met een Powervrouw aan de praat die bij de theetafel staat. Zij stelt zich voor en vertelt wat ze doet.
Aha, zo werkt het dus.
Je voorstellen en vertellen wat je doet.
Ondertussen neem ik een slok thee. Iemand stoot tegen mij aan en een grote plas bruin vocht vliegt op mijn witte blouse.
Ik negeer deze vlek en probeer te vertellen wat ik doe. Voordat ik mijn zin af heb kunnen maken wordt zij van achter aangestoten door een andere vrouw:
“He, ik ben Annemieke, wie ben jij?”
En weg is ons gesprek. Ik loop naar de theetafel om een nieuwe thee in te schenken. En een broodje te eten. De meeste mensen staan te praten. Voor eten lijkt niet zoveel tijd.
Dit is een echte netwerkborrel. Maar dan in de ochtend en zonder borrel. Netwerken op je nuchtere maag met een broodje en een thee is niet heel eenvoudig. Maar iedereen is welwillend, vriendelijk en open voor een gesprek.
Een half uur later en vele gesprekjes verder sta ik naast een lange vrouw. Zij vraagt niet naar mijn naam en ook niet naar wat ik doe.
Dat doe ik ook niet bij haar. Op de een of andere manier werkt dat heel bevrijdend. We lachen en kijken naar anderen die heel vaardig met elkaar in gesprek zijn.
Dan wordt er ineens iemand naar ons toegeschoven. De vrouw stelt zich voor en vertelt wat ze doet. Dan stellen wij ons allebei voor. Nu weet ik wie de lange vrouw is en wat ze doet. Ik loop weg want een gesprek met drie is wat veel.
Er zijn hier veel mensen uit de theaterwereld. En ook uit de kunstwereld.
Ik kijk om mij heen.
Er zijn wat kunstwerken. Gemaakt door kinderen uit de buurt.
De gangen klinken hol. Alsof je in een overdekt zwembad staat. Maar het is er wel lekker koel.
Steeds meer mensen lopen naar buiten. Er zijn zelfs een paar stoelen neergezet. Ik heb het warm. Dus naar buiten gaan lijkt mij een goede optie.
Daar kom ik de lange vrouw weer tegen. Ze staat met een kunstenares te praten die ze haar zus noemt. Ze heeft een nicotineafspraak met haar zegt ze.
Ik hoor iemand uit de theaterwereld een verhaal vertellen over een jongetje dat voor de eerste keer naar een theatervoorstelling is geweest.
“Hoe komt het dat als ik naar u luister ik me verdrietig voel maar het niet ben?” Had hij de actrice achteraf gevraagd.
Ik wil graag het antwoord van haar weten. Alsof ik in een spannende film zit. Maar dat heeft ze niet.
“Ik ben een ui met namen,” zegt de lange vrouw ineens tegen me. “Hoe heet je ook alweer?”
Ik lach. Ja, al die namen onthouden is misschien ook wel wat veel vandaag.
Vond je dit een leuke blog? Zou je mij willen volgen? Druk dan op de onderstaande zwarte knop en wordt gratis abonnee.