Dag in de Branding

Golven kletsen op het zand. Mensen zwemmen in het water. Meeuwen vliegen in het rond. Een enkele helikopter laat van zich horen. Het is warm. Het is druk. Veel mensen zoeken verkoeling in het water. 

Het wordt langzaam avond. De stoelen staan klaar voor het publiek. Strandtent ‘De Fuut’ heeft zijn deuren geopend. Een enkeling wordt nog weggestuurd: “nee, er is een concert vanavond, je kan niks meer bestellen.”

Bij de oranje ligstoelen staan twee piano’s. Oude piano’s. Die worden nu gestemd. Het is serieus. We krijgen straks een concert.

Ik moet wachten. Op mijn eten. En mijn drankje. De maaltijd en het drankje zitten namelijk bij het concert inbegrepen. 

Twintig componisten hebben een stukje geschreven voor een pianiste. Een bevlogen pianiste die veel betekent voor de muziek van nu. Zij heeft twee jaar lang een festival georganiseerd. Maar ze gaat vertrekken. Dit is haar laatste project. Nog een laatste keer meewerken aan het festival ‘Dag in de Branding’. Stijlvol afsluiten op een zomerse avond. 

Op het terras van de Fuut is het een drukte van belang. Veel componisten zijn aanwezig. Velen daarvan ken ik. We drinken een drankje en eten een hapje. En praten. Over enge spinnen, muizen, muziek en carrières. Het eten is lekker. De sfeer is goed. 

Als ik wacht op mijn ijsje wordt er aangekondigd dat het concert gaat beginnen. Ik kijk verlekkerd naar mensen met deze verkoelende snack in hun handen. Ik ben te laat. Als ik een mooie zitplaats wil hebben moet ik nu vertrekken.

Ik loop naar een stoel. Een ligstoel vlakbij de twee piano’s. De twee piano’s in het zand. En ga zitten. Het is rustig. Het publiek is rustig. Er is bijna geen wind en de zee is kalm. Ik heb een goede plek.

Een slanke vrouw met lange rode haren en zilver getinte jurk komt op en gaat naast de piano’s staan. Dat is Saskia. Saskia Lankhoorn. De pianiste van vanavond. Voor de laatste keer. Met het festival ‘Dag in de Branding’.

Met zachte en bescheiden stem vertelt ze wat over het programma. En de piano’s in het zand. 

Dan loopt ze naar de zee. Daar staat ook een piano. Ik kijk de fragiele gestalte na. Even lijkt het alsof ze afscheid gaat nemen van het leven. Ze de zee in zal lopen om nooit meer terug te komen. Haar lange haren wapperen achter haar aan. Als een afscheid. Haar jurk glinstert voor een laatste keer in de avondzon. 

Maar dat is niet zo. Want ze stopt. Bij de piano. En begint met spelen.

Eerst aarzelen we. Moeten we meelopen? Het beeld van haar, daar, ver weg bij de kustlijn spelend op een eenzame piano is mooi. Maar de tonen worden weggedragen door het geluid van de zee. Het is hier te stil.

We lopen naar haar toe. En steeds duidelijker horen we de ritmische herhaling van enkele hoge tonen naar ons toekomen. Ze gaat door. Een meeuw roept naar haar. Maar ze hoort het niet. Ze gaat op in haar spel. Elke toon is belangrijk. Elke beweging is belangrijk.

En de metronoom tikt zijn eigen lied.

Opeens houdt ze op. Alsof er een pauze is. Is het nu afgelopen? Ik kijk om mij heen. Niemand reageert.

Dan kijkt ze glimlachend naar het publiek. Het teken dat we mogen klappen.

En dat doen we.

Het tweede stuk is bij de andere piano’s vertelt ze.

We lopen met z’n allen naar de andere piano’s.

Er zijn veel mensen. Sommigen zitten in het zand. Dat geeft een gemoedelijke sfeer.

Saskia begint. Geconcentreerd en stevig te spelen. Een regen van harde repeterende stukjes die naadloos in elkaar overgaan dalen op ons neer.

Ze kijkt vanaf haar piano naar het publiek. Even. En zingt dan met zachte zuivere stem mee met een eenvoudig pianoloopje. 

Het is puur. Soms zacht. Dan hoor je het weer wat harder. De hemel kleurt diep rood. Ik mijmer wat. 

Over pianotonen, herhaling, kleine veranderingen, doorgaan, meditatief, zee, zand, mensen, vredig, focus, buiten, avond, zoals het moet zijn. Zoals muziek hoort te zijn. Een met de natuur. En ik denk aan deze dag. De dag in de branding, met mijn voeten in het zand.