Voor de vierde keer probeerde ik vandaag de groene paaltjes in het Westduinpark te volgen hopende op een uitgezette wandeling.
Omdat er paaltjes door het hele park zijn, leek het mij logisch dat al die paaltjes met elkaar verbonden zouden zijn. Maar gek genoeg was dat niet zo. De paaltjes liepen steeds dood.
Des al niet te min genoot ik van het wandelen in dit park. Het was heel afwisselend: van hoog naar laag, van zand naar bos, van wijds naar gesloten. En het was lekker rustig. Ik zag niemand.
Een paar jaar geleden hebben ze dit park gerenoveerd. De planten die er vroeger waren hebben ze weer teruggezet en er zijn meer zandheuvels gekomen om het duingebied sterker te maken.
Zo hebben ze ook in de zee een zandplaat gemaakt (zandmotor) die zorgt voor een breking van de zee. Deze zandplaat veranderd voortdurend van vorm.
Een kunstenaar die van deze natuurverschijnselen gebruik heeft gemaakt is Bruno Doedens met zijn kunstwerk: ‘Ringen aan Zee’.
De ringen die hij in het zand heeft gemaakt veranderen elke dag door de wind en de zee. Hij heeft ook een gezicht in het zand gemaakt. Kan je ‘m vinden?
Als ik hier een serieuze wandeling wil gaan maken zal ik zelf aan de slag moeten. Dan zal ik een aantal stukken moeten gaan verbinden die nu doodlopen. Voor mij de ultieme uitdaging.
Natuurlijk heb je altijd het strand nog waar je naar kan uitwijken. Zo kwam ik daar vandaag ook uit na de zoveelste doodlopende groene paaltjes route.
En wat blijft dat toch prachtig. Zelfs op deze koude donkere regenachtige dag was het strand een paar kiekjes waard. (Kijk voor een filmpje op instagram)
De groene paaltjes waren wel een doorlopende wandeling. Als jij ze niet meer gevonden hebt, dan zijn ze verdwenen onder het zand of weggehaald?
Ik heb destijds (ruim twee jaar geleden) een paar keer geprobeerd daar een wandeling te maken, maar dat lukte niet. Ik vermoed dat dat komt omdat het gebied toen nog maar net heringericht was.