En daar staan ze dan. Het is september 2018. De eerste hekken worden geplaatst. De sloop gaat beginnen. De Sacramentskerk (zie eerder blog) gaat kapot.
Nog één à twee weken. De vergunning is nog niet binnen. Maar dan…Voor de laatste keer ga ik door de tuin van de kerk.
Er staat een rode auto voor de kerk geparkeerd. Een man vraagt mij of ik weet van wie die auto is. Maar dat weet ik niet.
Ze zijn spleten in het asfalt aan het zagen. Een heel stuk weg moet verdwijnen. De nieuwe woningen hebben ruimte nodig.
Ik heb niks met kerken. Ook niet met deze. Maar toch…Hij is zo indrukwekkend. Met al die torentjes. En bijgebouwen. Zo tegen het blauw van de lucht.
Het is moeilijk te verkroppen dat die plaats moet gaan maken voor twaalf woningen.
Ik besluit om vanaf nu het proces van slopen te gaan volgen.