Soms zijn er dagen dat ik er al heel vroeg uit ben. En dan ga ik wandelen. Zoals vandaag.
Meestal is het dan stil. De meesten slapen nog. Maar soms zijn mensen actief. Zoals hier.
Twee mannen staan op een vlot met een hut erop. En hebben een touw in hun handen.
Een derde man zwemt in het water. En duwt het vlot een bepaalde richting op.
Opeens voel ik een sensatie. Ben ik hier getuige van het zoeken naar iets speciaals?
Ik blijf staan. De twee mannen in korte broek hijsen de zwemmer het water uit. Dat hebben ze vaker gedaan. Dat zie je.
Hij krijgt een hesje aan. Over zijn duikerspak. En er wordt een groot masker op z’n hoofd gezet.
Als laatste krijgt hij een zuurstoftank.
Ik moet ineens denken aan een documentaire die ik laatst zag. Over een groep Aziatische vrouwen die naar parels doken. Een familietraditie. Zonder zuurstofmasker op. Drie minuten onder water.
Je vraagt je af hoe ze dat kunnen volhouden. De oudste vrouw van hen was twee en negentig!
“Dit is wel mijn laatste keer,” vertelde ze. “
“Want het is toch wel een risico wat ik neem, zo diep duiken en mijn adem zo lang inhouden.”
Deze man zal niet dieper dan twee meter duiken. Maar toch ziet hij eruit als een marsmannetje.
Wij zijn voorzichtig, wij Nederlanders.
Hij wordt vastgemaakt aan een touw die vastzit aan de hut. Dan daalt hij naar beneden, het water in. De twee mannen kijken hem na.
Het wordt spannend. Waar zou hij naar opzoek zijn? Zou er een lichaam in het water liggen?
Als hij onder water is zie ik allemaal bubbels naar de oppervlakte komen. En na een tijdje zie ik ook een lamp onder water. Hij zoekt iets. Maar wat?
Hij blijft een lange tijd op dezelfde plek onder water. Er gebeurt niet veel.
Maar dan zie ik ineens bolletjes rook van onder het water naar boven komen. Hoe kan dat nou? Is hij aan het lassen? Onder water? Is er dan helemaal geen lichaam?
