Ergens in Waldeck, op het eerste Strausspad, is een verscholen huis met een bordje naast de voordeur. Er staat een hond met een tekst op.
Omdat ik sinds een jaar bordjes over honden verzamel en fotografeer loop ik er naartoe en kijk naar de tekst.
‘Dushi Huis’ staat erop.
Mijn eerste associatie is een huis voor honden.
Dushi zou ook een bepaalde hondensoort kunnen zijn.
Het lijkt mij zinnig dit even op te zoeken.
En wat blijkt? Ik heb het helemaal verkeerd. Een Dushi Huis is een thuis voor kinderen. Kinderen van vier tot achttien jaar en ouder.
‘In Den Haag wonen zeven kinderen in het Dushi Huis. Kinderen voor wie een thuis niet vanzelfsprekend is. Kinderen die om wat voor reden dan ook een plek nodig hebben waar zij zich veilig en gewenst voelen. Vaak gaat het om kinderen die traumatische gebeurtenissen hebben meegemaakt en kampen met een hechtingsprobleem. In de kleinschalige Dushi Huizen krijgen de kinderen steun, begeleiding en alle ruimte hun identiteit te ontwikkelen en talenten te ontplooien. Waar mogelijk worden hierbij de ouders betrokken’.
Wat zou het woord dushi betekenen?
‘Dushi stamt uit het Papiaments en betekent zoet. In de Nederlandse straattaal wordt dushi gebruikt om een meisje aan te duiden. Het betekent dan ongeveer hetzelfde als schatje, aantrekkelijke vrouw’.
Dat is vreemd. Om een opvanghuis voor kinderen te associëren met ‘schatje’, wat gebruikt wordt als koosnaampje voor een aantrekkelijke vrouw.
Maar het woord dushi betekent ook snoepgoed. Dat zou meer passen bij kinderen. Maar ik kan niet ontkennen dat de combinatie van aantrekkelijke vrouw en snoepgoed mij wel wat dubieus in de oren klinkt.
‘Het Dushi Huis is nodig omdat veel kinderen door hun beperking niet langdurig in een pleeggezin kunnen wonen. De kinderen die in een Dushi Huis verblijven hebben al verschillende plekken gehad binnen pleegzorg. Juist deze kinderen hebben behoefte aan veiligheid en basisvertrouwen (de oerelementen waar elk kind recht op heeft).
Door een plaats in een Dushi Huis te bieden, voorkomen we dat een kind of jongere in een instelling terechtkomt. In de instellingen wordt weliswaar voor de kinderen gezorgd, maar een Dushi Huis doet meer. We helpen de kinderen hun talenten te ontwikkelen en basisvertrouwen te ontwikkelen zodat ze stevig in hun schoenen leren staan’.
Wat jammer dat er maar plek is voor zeven kinderen in zo’n grote stad als Den Haag.
‘Een Dushi Huis is als een woonhuis voor een groot gezin waarbij elk kind een eigen slaapkamer heeft. Speciaal is het podium in de woonkamer, een plek waarop kinderen zich belangrijk mogen voelen. Het is hún veilige plek waar ze worden gestimuleerd om toneelstukjes op te voeren, te zingen, te dansen en te spelen’.
Het woord dushi, schatje, is hier toch echt wel losgekoppeld van aantrekkelijke vrouw merk ik. Maar wat mij betreft hadden ze toch beter een ander woord voor hun instelling kunnen kiezen.
Want bij zo een mooie instelling wil je geen enkele smet ervaren.
Ik loop verder en kom langs dit bijzondere pad (zie blog Zangfietspad).
‘Hier mag je officieel (mee)zingen op de fiets! Geen vreemde pauzes meer in je liedje omdat er iemand langs fiets’!
Ik probeer het uit. Maar zodra er mensen in zicht zijn merk in dat mijn melodietje toch fragmentarischer wordt en eindigt in een paar net hoorbare losse toontjes. Misschien komt het omdat ik wandel en de voorbijganger mij langer hoort. Er staat per slot van rekening ‘zingen op de fiets’.